Od lewej strony Petr Herejk, Hrabusa Matej (Słowacja), GM Martin Petr i IM Petr Zvára
Josef Maršálek – autor wielu książek szachowych
Od lewej strony Dmitrij Pliseckij i GM Jan Smejkal
Dla uczestników imprezy był przygotowany na tarasie grill
Nagrody: książki wydane przez Břetislava Modra
Zwyciężczynią VII edycji Arcymistrzowskiego Turnieju Kobiet im. Krystyny Hołuj-Radzikowskiej została Jolanta Zawadzka, o czym pisaliśmy na blogu: link.
W tych dniach ukazał się folder z tej imprezy: 1303-003-1237-PROBIT-informator-2017_akcept_08a
Należy kliknąć na tytułowy obrazek!
Wielokrotnie odwiedzałem w przeszłości imprezy szachowe z udziałem zawodniczek oraz zawodników z Polski. Poniższe zdjęcie zostało wykonane w trakcie Mistrzostw Świata juniorek i juniorów w Duisburgu w 1992 roku.
Od lewej strony stoją: Jerzy Konikowski, Marcin Kamiński, jego mama, Zbigniew Czajka i Jacek Bielczyk
W wpisie wspomniałem o turnieju w Zemunie. W moich materiałach archiwalnych znalazłem nieco więcej informacji o tej imprezie.
Międzynarodowy drużynowy turniej z okazji wyzwolenia stolicy Jugosławii Belgradu odbył się w dniach 27.05.-3.06. 1971 roku w Zemunie (dzielnica Belgradu). Wzięła w nim udział reprezentacja Krakowa w składzie: Gąsiorowski, Jędrzejek, Konikowski, Steczkowski, Porębski, Róg (prezes Krakowskiego Okręgowego Związku Szachowego, który zastąpił potem w grze nie przybyłego na miejsce zbiórki Kłaputa) junior Kostyra i kobieta Kołacz.
Końcowe rezultaty
1.Mladost Zemun 32.5
2.Kraków 30
3.Rad Belgrad 24.5
4.Offenbach (RFN) 21.5
5.Mödling (Austria) 9
6.Esch (Luksemburg) 2.5
W turnieju cały czas konkurowaliśmy z silną drużyną Zemunu (Smederevac, Knezevic itd.). Wygrana była w naszym zasięgu. Niestety na szachownicy kobiet doszło do kuriozalnego zdarzenia, który zadecydował o końcowym wyniku. Przeciwniczka Jadwigi Kołacz przekroczyła czas w przegranej pozycji (4 pionki mniej). Kapitan naszego zespołu Ryszard Gąsiorowski podszedł do stolika naszej zawodniczki i oznajmił: „Czas”. Kołacz myślała, że ma mało czasu i nie patrząc na zegar zaczęła grać blica, po czym podstawiła mata. W tej sytuacji musiałem grać na wygraną z Djaja i po ryzykownej grze w końcu zainkasowałem „zero”. Podobnie stało się w dobrych partiach Kostyry i Roga. W rezultacie przegraliśmy wysoko ten ważny mecz w stosunku 6.5-1.5.
Punkty dla Krakowa zdobyli: Gąsiorowski 3.5, Jędrzejek 4.5, Konikowski 4, Steczkowski 4, Porębski 4, Róg 3.5, Kostyra 3 i Kołacz 3.5.
Organizacja imprezy była znakomita. Przygotowano nam kilka atrakcyjnych wycieczek po Belgradzie i okolicy. Jednego dnia pokazano nam najbardziej luksusowy wówczas hotel w Jugosławii o nazwie Jugoslavija, który zrobił na nas rzeczywiście duże wrażenie. W 1988 roku w drodze do Grecji na turniej z reprezentacją Dortmundu zanocowaliśmy jedną noc właśnie w tym hotelu. Emocji już nie było.
Na wycieczce. Od lewej strony: Konikowski, Porębski, Kostyra, zawodniczka z Esch, Jędrzejek, Steczkowski, dwaj zawodnicy z Esch i prezes Róg.
W tej restauracji „Wenecja” odbył się bankiet i tutaj zamieniłem kilka słów z wybitnym jugosłowiańskim arcymistrzem Svetozarem Gligoricem.
Kolejne mistrzostwa Krakowa i jednocześnie okręgu odbyły się w czasie 17.02.1973 – 25.03.1973.
Wynikiem 7 wygranych i 4 remisy zapewniłem sobie samodzielne I miejsce i tym samym obroniłem tytuł.
Dla przypomnienia: link.
Drużynowe Mistrzostwa Polski – I liga (Wisła 16-24 października 1971)
Na czołowych szachownicach graliśmy w składzie: Kostro, Gąsiorowski, Konikowski, Steczkowski, Porębski itd.
Najwięcej punktów zdobyli: Konikowski 7 z 11, Steczkowski 7 z 11, Porębski 6 z 10, Gąsiorowski 6 z 11 oraz Kostro 5.5 z 11.
Niestety mieliśmy słabe punkty na szachownicach juniora (Krótki) i kobiety (Gąsiorowska i Węglarz). Ostatecznie zajęliśmy 10 miejsce i utrzymaliśmy się w lidze.
Moje indywidualne rezultaty: wygrane z m. Bernardem, m. Brzózką, m. Gadalińskim, km. Burdasiem, km. Pilotem, remisy z m. Śliwińskim, k. Grzelakiem, k. Gralką, k. Zakrzewskim i przegrane z m. Szuksztą oraz z k. Terleckim.
Tym wynikiem zdobyłem trzecią normę na mistrza krajowego i spełniłem tym samym warunek przyznawania w tamtych latach tego tytułu: turniej z cyklu mistrzostw Polski!
Partia ze Stefanem Brzózką była opublikowana w 12 tomie „Sahovskiego Informatora”, w angielskim piśmie „Chess” oraz miesięczniku „Szachy”.
W efektownym stylu pokonałem też seniora szachów polskich mistrza Jana Gadalińskiego
Obóz treningowy – Krościenko 7-15.10.1971
W mojej kronice napisałem: „Pobyt na tym obozie treningowo-wypoczynkowym miał za zadanie przygotowanie drużyny do rozgrywek I-ligowych w Wiśle. Kierownictwo sekcji z prezesem Alfredem Miodowiczem na czele poważnie potraktowało zgrupowanie, gdyż ewentualna dobra lokata wzmocniłaby prestiż szachów na terenie Nowej Huty”.
Sam pomysł z odpoczynkiem przed tak ważną imprezą był doskonały. Mieliśmy treningi prowadzone przez mm Jerzego Kostrę, natomiast wolne chwile poświęciliśmy na wycieczki w góry, do Czorsztyna, Nidzicy itd. Mieszkaliśmy w schronisku wczasowym HiL (Huta im. Lenina).
Przed domem wczasowym, w którym mieszkaliśmy. Od lewej strony: Jerzy Konikowski i Józef Lesiak.
Na górskiej wspinaczce. Od lewej strony: Jerzy Konikowski, Jan Ozga i W.Ozga.
(oba zdjęcia wykonał Jerzy Kostro)
Turnieje organizowane przez Wacława Turskiego cieszyły się dużym prestiżem, bowiem w tamtych czasach organizowano w Polsce mało turniejów kołowych.
Dlatego ucieszyłem się z kolejnego zaproszenia. W przeszłości grałem w Iwoniczu Zdroju 1968 oraz w Solinie 1970.
VI Puchar Bieszczadów odbył się w dniach 18-26 września 1971 roku w Ustrzykach Dolnych.
Końcowa tabelka
W miesięczniku SZACHY (11-1971) ukazało się sprawozdanie Stefana Witkowskiego z tegoż turnieju.
Ciąg dalszy odcinka 32: link.
Na życzenie Internautów kontynuuję tę serię, która obecnie cieszy się dużym zainteresowaniem wśród czytelników bloga. Jest to bowiem ciekawy przyczynek do historii współczesnych szachów w Polsce.
Załączam listę rankingową nr 6, która została zamieszczona w miesięczniku „SZACHY” (lipiec 1973). Uwzględnia ona wyniki za okres 1.04.1972 – 1.04.1973. W tamtych latach takie wykazy były publikowane przez Polski Związek Szachowy raz w roku.
Zostałem na niej sklasyfikowany na miejscu 23 z tytułem mistrza krajowego.
Ostatnio znalazłem wreszcie czas na dokładne obejrzenie mojego archiwum szachowego. Przez wiele lat (1961 – 1985) prowadziłem kroniki – ręcznie pisane -, w których zamieszczałem osobiste wyniki, najciekawsze partie, fotografie, wycinki z gazet itd.
Przy opisie meczu Śląsk – Kraków (26 marca 1972) dałem informację, że na początku spotkania Ryszard Gąsiorowski, wówczas członek Komisji Sportowej Polskiego Związku Szachowego ogłosił uroczyście, że na ostatnim posiedzeniu komisji został mi za wyniki sportowe w sezonie 1970-1971 zatwierdzony tytuł mistrza krajowego.
To potwierdza też wycinek z gazety „Głos Nowej Huty”.
Sugerując się błędnym wpisem wiceprezesa Polskiego Związku Szachowego Stefana Fursa w mojej legitymacji szachowej:
napisałem ten tekst: link.
Sprawdziłem teraz wszystkie moje występy turniejowe od 1972 roku i przy wszystkich imprezach podawano przy moim nazwisku tytuł „Mistrz krajowy”, np.
Mistrzostwa okręgu krakowskiego: link.
W notatkach z Drużynowych Mistrzostw Polski (I-liga w Bydgoszczy 23-30.09 1973) zachowała się moja oryginalna wizytówka.
Z tego jasno wynika, że tytuł mistrza krajowego nadano mi rzeczywiście już w 1972 roku (za wynik w I-lidze w Wiśle 1971: 7 z 11 oraz wyeliminowanie w Pucharze Polski 1971-1972 mistrzów Manasterskiego i Pytla), następnie w grze korespondencyjnej w 1973 roku i w kompozycji szachowej w 1974 roku.