link

link

In the first full book to examine 2.b3 against the Sicilian, French and Caro-Kann, mainlines, interesting sidelines and current theory are reviewed. In addition, what actually happens in modern practice is surveyed.

The authors are optimistic for White, and concentrate on the best continuations while trying to be objective. It is in that spirit that they conclude that 2.b3 is sound against the Sicilian, fun against the French, and curious against the Caro-Kann. In all three cases, the objective is to sabotage Black’s play, to take him out of his comfort zone. The word “sabotage” has historically derived from throwing a clog into machinery, or in other words, throwing a monkey wrench in the works; here the wrench is a queenside fianchetto.

White aims his light-square bishop toward the right flank; he typically delays Ng1-f3 so that he may play Qd1-f3 or advance his f-pawn, and use his light-square bishop to build a full-scale kingside attack. Queenside castling often occurs, hoping for a kingside pawn storm. Yet, despite all these characteristics of 2.b3, White may still retains the option of d2-d4 for a more conventional-looking 1.e4 opening.

With 2.b3, you will have one more arrow in your theoretical quiver to battle Black. And, like it or not, Black will be compelled to do deal with the queenside fianchetto factor.

Jerzy Konikowski is one of the most prolific chess authors in the world with dozens of publications in several languages to his credit. He holds the FIDE Master title as well as titles in correspondence chess and chess composition.

Marek Soszynski is a Master of Philosophy and co-author of the best-selling and widely acclaimed How to Think in Chess.

Wydawca 

New in Chess

link

Kontynuacja odcinka 22

Gdy zacząłem swoją przygodę z klubowymi szachami w maju 1961 r. w Bydgoszczy, to ktoś poinformował mnie, że  najwybitniejszym polskim szachistą jest Artur Rubinstein, także znakomity pianista. Oczywiście była to nieprawda o czym dowiedziałem się później.

(Akiba Rubinstein gra w szachy z młodym Arturem Rubinsteinem)

Z twórczością naszego znakomitego arcymistrza zainteresowałem się szerzej dopiero po ukazaniu się książki w języku rosyjskim „Akiba Rubinstein” autorstwa Razuwajewa i Murachweriego (Moskwa 1980).

Wcześniej poznałem osobiście Jurija Razuwajewa w czasie turnieju w Polanicy Zdroju w 1979 roku. Byłem w tym czasie trenerem kadry Polskiego Związku Szachowego i dlatego miałem możliwość bez większych problemów dyskusji z nim na różne tematy o szachach.

Znałem jego wcześniejszy kontrowersyjny tekst o Akibie Rubinsteinie, w którym nazwał naszego rodaka m.in. „rosyjskim  szachistą, prekursorem  – obok Czigorina – radzieckiej szkoły szachowej”. To spotkało się oczywiście z decydowaną reakcją polskiego środowiska szachowego (Ten przypadek został obszernie przedstawiony w naszej książce z Jackiem Gajewskim „Akiba Rubinstein, RM 2017”). Dlatego w rozmowie z Jurijem nie podnosiłem tego tematu, aby nie „rozdrażnić” arcymistrza.

Zadałem mu w pewnym momencie pytanie: „Jak oceniasz karierę Rubinsteina?”. Odpowiedział, że był znakomitym szachistą i wniósł wiele dla rozwoju teorii debiutów. „Ale był też wielkim technikiem końcówek, szczególnie wieżówek” drążyłem temat.

„Zgadza się, ale to wynika z praktyki. Debiutów trzeba się nauczyć, natomiast technikę w grze końcowej można wytrenować w toku gry lub nawet z pomocą odpowiednich ćwiczeń” – odpowiedział. Nie powiedział właściwie nic nowego, gdyż znałem to z lektury różnych publikacji.

Na tym polegała właśnie niezwykła siła radzieckich szachów: Doskonała znajomość fazy początkowej umożliwiała w toku gry uzyskanie przewagi w grze środkowej i następnie przejście do korzystniejszej (wygranej) końcówki!

Tymczasem u nas w Polsce niedoceniano tego problemu,  o czym  była wielokrotnie mowa na tym blogu! Niedawno problem ten przypomniałem w wpisie.

Z Jurijem Razuwajewem – uznanym za czołowego trenera świata – spotkałem się potem w Dortmundzie w 1985 r. Był silnym arcymistrzem i wygrał główny turniej w trakcie Szachowych Dni Dortmundu.

W latach 1990 – 1992 graliśmy w 1-Bundeslidze w jednej drużynie Schachfreunde Brackel Dortmund. Jurij komentował też partie z bundesligi dla periodyku „Schachspiegel”, którego byłem redaktorem. W tym okresie mieliśmy bardzo częste kontakty. Wielokrotnie rozmawialiśmy również na tematy szkolenia młodzieży i metodyce treningów w szachach.

Dużo nauczyłem się z tych kontaktów!

cdn

Frag. „Mistrzowie Polski w szachach 1926-1978” (część 1)

Fot. Andrzej Filipowicz

ECU e-magazine is out with a lot of news but not only, interviews puzzles and more! @ECUonline
.https://t.co/Lm3ZVVsfgR pic.twitter.com/Z9gPoi9kNt

— Τheodoros Tsorbatzoglou (@teotsorb) April 6, 2021

Kontynuacja odcinka 96

Niedawno przeglądając moje archiwum natrafiłem na wycinek z gazety „Dortmunder Rundschau” z dnia 16.04.1993 roku z informacją, że książka o turnieju w Dortmundzie 1992 została zaliczona do niemieckiej klasyki literatury szachowej.

Dla mnie było to szczególne wyróżnienie. Byłem bowiem jej współautorem i moją działką było skomentowanie wszystkich partii. Moi koledzy dbali przede wszystkim  o piękne teksty i techniczną stronę książki.

Autorzy: Jerzy Konikowski, Gerd Treppner (1956-2009) i Pit Schulenburg

Książka ukazała się w dwóch wersjach: z twardą i miękką okładką. Zawiera partie komentowane, opisy poszczególnych rund, wywiady z zawodnikami i wiele fotografii (175 stron).

.

Na czas turnieju wziąłem oczywiście urlop wypoczynkowy. W Westfallenhalle siedziałem praktycznie od rana do wieczora. Dzięki temu miałem możliwość oglądania wszystkich analiz po partii, w tym oczywiście samego Kasparowa. Zamieniłem z nim kilka słów o znaczeniu fazy debiutowej w nowoczesnych szachach.

Jego teza: Nie ma znaczenia, jak dobrze grasz – nie możesz spodziewać się dobrych wyników, kiedy masz przegraną po debiucie!

Krótko o turnieju. Odbył się w dniach 16-26 kwietnia 1992 roku. Była to wielka impreza, którą organizowała profesjonalna firma. Grano w słynnej Westfalenhalle.

Garri Kasparow przyciągnął setki kibiców. Sala turniejowa codziennie pękała w szwach. Przed halą ustawiała się każdego dnia długa kolejka chętnych do kupna biletów wejściowych. Takich scen nigdy w życiu nie widziałem. Media codziennie obszernie informowały o wydarzeniach w turnieju. Była to wielka reklama dla królewskiej gry! 

Wyniku turnieju głównego:

Kasparow 6
Iwanczuk 6
Barejew 5.5
Anand 5
Kamsky 4,5
Sałow 4.5
Hübner 4
Adams 3.5
Szirow 3.5
Piket 2.5

Turniej otwarty A wygrał przyszły mistrz świata W.Kramnik i S.Lputjan 8.5. Startująca w różnych grupach liczna grupa Polaków nie odniosła żadnych sukcesów.

Było duże zainteresowanie turniejem w świecie. Francuska Agencja Prasowa zwróciła się do organizatorów z prośbą o dostarczanie na bieżąco notacji partii. Tę pracę zaproponowano mnie. Oczywiście podjąłem się tego zadania. Co kilka ruchów wysyłałem faksem do Paryża aktualny stan wszystkich pojedynków.

link
link
link

Kontynuacja odcinka 24

Eugeniusz Iwanow jest wybitną postacią w kręgach problemistów krajowych i światowych. Znakomity kompozytor wielu wspaniałych utworów i odkrywca oryginalnego tematu nazwanego jego imieniem, działacz problemowy i szachowy przez wiele lat redagował i wydawał bardzo wartościowe pismo problemowe „Problemista”.

Na Jego twórczości wychowało się wielu problemistów, do których i ja się zaliczam. Na mojej stronie poświęciłem Eugeniuszowi Iwanowowi więcej miejsca. Zapraszam do lektury!

Z moim Mistrzem ułożyłem kilka wspólnych zadań. Przedstawiam samomat na temat Iwanowa.

Definicja tematu: To jest unikanie duali, w którym funkcją dodatkową jest otwieranie przez czarne linii białej bierki, która działa na pole lub linię matowania A, co zmusza białe do wyboru spośród co najmniej dwóch kontynuacji tej która spowoduje likwidację otwarcia linii umożliwiając wymuszenia mata na polu lub linii A. 

Lub

Unikanie duali osiągnięte przez zastosowanie korzyści i szkodliwości obrony w toku otwierania duali osiągnięte przez zastosowanie korzyści i szkodliwości obrony w toku otwierania a później likwidacji linii działania białej bierki kontrolującej linię lub pole matowania.  

Eugeniusz Iwanow i Jerzy Konikowski
Gazeta Częstochowska 1969
III nagroda

 Samomat w 2 posunięciach

Przygotowanie:
1…Wxc5 2.Sbb7 (2.Sde4?) Sh3#
1…Wxd6 2.Scb7 (2.Sce4?) Sh3#

Rozwiązanie:
1.Hb7! tempo
1…Wxc5 2.Se4 (2.Sdb7?) Sh3#
1…Wxd6 2.Se4 (2.Scb7?) Sh3#

Po innych ruchach wieży nastąpi zabicie jej hetmanem, co umożliwia mata baterii Wh1/Sg1.