Pełnia szczęścia nastała w trzeciej partii. Po kilkunastu ruchach Magnus Carlsen – zupełnie niedawno cudowne dziecko szachów, a od ubiegłego roku mistrz świata – nie potrafił ukryć zniechęcenia. Viswanathan Anand – pięciokrotny mistrz świata, w tegorocznym meczu pretendent – wręcz przeciwnie. Szybkie ruchy, jasny umysł, niezmącona niczym pewność, że gra toczy się na jego warunkach. A plan, nakreślony przez Wojtaszka, Gajewskiego oraz pracującego wraz z nimi rodaka mistrza Krishnana Sasikirana – obraca się na szachownicy w twardy konkret. Zwyciężył, wyrównał stan gry – mecz zaczynał się od nowa.

To był przełomowy moment, bo Anand wygrał klasyczną partię z Carlsenem po raz pierwszy od niepamiętnych czasów. Wreszcie pozbył się kompleksu z ubiegłorocznego meczu o tytuł, kiedy walki właściwie nie było. Tym razem o krok od jeszcze większego przełomu (a tym samym sensacji, bo według obiegowej opinii Anand jako szachista najlepsze lata ma już dawno za sobą) było w partii szóstej. Carlsen zagrał królem jak żółtodziób i w powietrzu zawisł nieoczekiwany zwrot akcji. –Gdy zobaczyłem to posunięcie w komputerowej transmisji, zamarłem. Pomyślałem, że to błąd zapisu – mówi Radek Wojtaszek. Anand był jednak tak pochłonięty obroną, że szansę przeoczył. Gdy po chwili uzmysłowił sobie, że właśnie stracił niemal pewne prowadzenie w meczu, zupełne się rozsypał. Kilkanaście ruchów później poddał się.