Wszyscy posłowie w Madrycie – od prawicy do lewicy – jednomyślnie zagłosowali za tym, by szachy były w szkołach przedmiotem obowiązkowym.
Od niepamiętnych czasów nie było sprawy, ważnej lub błahej, która zdołałaby zjednoczyć wszystkie hiszpańskie partie polityczne. Cud zdarzył się w środę w madryckim parlamencie. Rządząca prawica i opozycyjni socjaliści, zwykle skłóceni na śmierć i życie, postkomuniści i demokraci-centrowcy oraz nacjonaliści z Kraju Basków, Katalonii i Galicii jak jeden mąż zdecydowali, że w hiszpańskich szkołach podstawowych szachy staną się przedmiotem obowiązkowym.
Projekt socjalistów został poparty ze wszystkich stron w imię poprawy jakości edukacji i rozwoju dzieci. Zasadniczym zaś argumentem, również niekwestionowanym przez nikogo, było to, że szachy rozwijają wszechstronne zdolności dzieci, zwłaszcza zdolności matematyczne oraz umiejętność koncentracji i lektury – dwie dziedziny, w których hiszpańskiej dzieci wypadają najgorzej w międzynarodowym rankingu edukacji PISA.
Parlament Europejski zalecił krajom unijnym wprowadzenie szachów do szkół już trzy lata temu, ale decyzje należą do poszczególnych krajów. W Katalonii szachów uczy się w szkołach już od kilku lat, a wyniki są znakomite. Według badań uniwersytetów w Geronie i Leridzie szachy znacznie pomogły uczniom rozwinąć inteligencję, myślenie strategiczne, logikę, przewidywanie, pamięć, koncentrację, podejmowanie decyzji w warunkach stresu, panowanie nad emocjami itd. W badanych szkołach wyniki uczniów uczących się szachów poprawiły się o 17 proc. W całej Hiszpanii szachów uczy się dodatkowo poza programem w ponad tysiącu szkół.
Według badań niemieckich naukowców z Trewiru, gdzie w ciągu czterech lat w jednej klasie jedną z trzech tygodniowych lekcji matematyki zastąpiono szachami, a w drugiej pozostawiono trzy godziny matematyki, uczniowie z szachami wyprzedzili od razu rówieśników pozbawionych szachów – także w matematyce.
Inne badania dowodzą, że gra w szachy pomaga leczyć autyzm, chorobę Aspergera, nadpobudliwość (ADHD), zespół Downa, pomaga w resocjalizacji więźniów, leczeniu narkomanów oraz spowalnia proces starzenia się i postępy choroby Alzheimera.
Hiszpanie mają dodatkowy powód do kultywowanie szachów, bo to oni zanieśli grę do zachodniej Europy. Gra wymyślona w Indiach i Persji w wiekach V-VI jako chaturanga i szatrandż została zawieziona na zachodni kraniec kontynentu przez Arabów po podbiciu przez nich Hiszpanii w VIII wieku. Tam była z pasją uprawiana i lansowana przez sułtanów i kalifów jako ćwiczenie umysłu oraz rozrywka „ekumeniczna” – łącząca mieszkających w jednym kraju muzułmanów, chrześcijan oraz żydów. Z XI wieku pochodzi hebrajski poemat o szachach hiszpańskiego filozofa żydowskiego Abrahama ibn Ezry. Ale w tym samym stuleciu traktat o szachach i innych grach napisał także władca chrześcijańskiej, północnej części Półwyspu Iberyjskiego król Alfons X, który skądinąd toczył wojny z arabskim kalifatem na południu.
Decydującej kodyfikacji reguł gry w szachy, w tym zasady poruszania się pionów, gońców i hetmana dokonano w XV wieku właśnie w Hiszpanii, skąd gra przeniosła się do Francji, południowych Włoch i dalej.
