Aleksander Alechin grał w seansie gry jednoczesnej i po wykonaniu jednego z posunięć, młody przeciwnik z dezaprobatą w głosie zagadnął: – Mistrzu, przecież tego ruchu nie ma w debiutowych podręcznikach. Alechin odrzekł na to: – Młody człowieku, sam jestem podręcznikiem debiutowym.

W czasie meczu o mistrzostwo świata między Laskerem a Steinitzem, jeden ze zwolenników Laskera ofiarował mu w prezencie pudełko cygar. Po meczu, zakończonym zwycięstwem Laskera, ofiarodawca winszując nowemu mistrzowi świata sukcesu, przypomniał nietaktownie podarunek i spytał, czy jego cygara pomogły Laskerowi do wygrania meczu. – Ależ oczywiście – odpowiedział Lasker – drogi panie to był naprawdę doskonały pomysł! – Takie były dobre? – upewniał się rozradowany kibic? – A tego nie wiem – wyjaśnił Lasker – częstowałem nimi Steinitza, sam paliłem inne!

Rubinstein grał pewnego razu partię turniejową ze znanym arcymistrzem Samischem. Partia została odłożona w pozycji wyglądającej na remisową, ale po wspólnej analizie, przeprowadzonej w czasie przerwy obiadowej, obaj partnerzy doszli do zgodnego wniosku, że powinna zakończyć się remisem.
– Wobec tego zgódźmy się od razu na remis – zaproponował Samisch – Po co mamy wieczorem męczyć się niepotrzebnie przy dogrywce?
– Na remis? – zawahał się Rubinstein. – Można by, ale… Co ja w takim razie będę robił wieczorem?. Nie, lepiej pograjmy jeszcze. Nie wiedziałbym, co robić z wolnym czasem.
– I wiecie co? – opowiadał później Samisch – Rubinstein pokazał mi, jak się wygrywa takie remisowe pozycje!

Akiba Rubinstein miał kiedyś do dogrania jakąś niezwykle trudną partię turniejową, która absorbowała go całkowicie. Przed rozpoczęciem dogrywki zjadł w hotelu obiad, prawie nie wiedzą co robi, ze wzrokiem utkwiony w podręczną szachownicę. Po obiedzie wyszedł z sali restauracyjnej, ale przechodząc koło jej okien, zobaczył na szybach napisy:
„Śniadania – obiady – kolacje”
– Obiady? Aha!
Rubinstein wrócił do restauracji, nie pamiętając wcale o spożytym dopiero co obiedzie i zjadł drugi, dziwiąc się tylko trochę, że jakoś nie nadzwyczajnie dopisuje mu apetyt…

Najsilniejszy polski szachista wszechczasów Akiba Rubinstein znany był z tego, że nie zwracał uwagi na to, kto jest jego przeciwnikiem w partii turniejowej. Obchodziła go przede wszystkim sama rozgrywka i wszystkie wynikające z niej problemy, osoba partnera była dla niego sprawą drugorzędną. Grał zawsze z pełnym napięciem, rzadko wstając od szachownicy i niemal nie podnosząc znad niej oczu.

Pewnego dnia, podążając na dogrywki odłożonych partii, Rubinstein spotkał znajomego. Ten po przywitaniu spytał go, z kim będzie grał.

– Nie wiem – odpowiedział arcymistrz.

– Jak to? Nie wie pan, z kim ma pan dogrywkę?

– Nie wiem. Mam parę odłożonych partii.

– W takim razie będzie pan musiał zapytać sędziego… Ale to będzie trochę śmiesznie wyglądało!

– Po co mam pytać? – zdziwił się Rubinstein. – Usiądę po prostu przy swojej partii. Pozycję pamiętam doskonale!