W okresie 1991-1992 redaktor pisma „Korespondencyjne Turnieje Szachowe” Ryszard Sławiński zorganizował turniej korespondencyjny na temat gambitu „Konikowski-Hardy”.

W turnieju grało 7 zawodników. Każdy z nich otrzymał przed rozpoczęciem materiał teoretyczny „Kierunki rozwijania gry w systemie 1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gb5 Gc5 4.c3 d5!?” opracowany przez Włodzimierza Przybyłę.

Z Włodkiem znamy się od czasów bydgoskich. Po skończeniu studiów chemicznych na WSI przeniósł się do Oławy, gdzie pracował do momentu przejścia na emeryturę. Do dnia dzisiejszego mamy ze sobą kontakt.

Obecnie nie mogę znaleźć w moim archiwum materiałów z tego turnieju (partie i moja końcowa ocena turnieju), ale dzięki Tadeuszowi Baranowskiemu mogę przedstawić ostateczne wyniki. Były one opublikowane w KTS 11-1992.

Turniej wygrał Włodzimierz Przybyła, z którym wcześniej rozegrałem kilka tematycznych partii i przez to miał on dużą wiedzę i doświadczenie w gambicie.

W czasach mojej młodości nie organizowano tyle imprez szachowych, co dzisiaj. Szkoły niechętnie akceptowały zwolnienia na wyjazdowe i kilkudniowe turnieje w okresie roku szkolnego. Praktycznie można było więc grać „do syta” tylko w wakacje, ale imprez też nie było za wiele.

W rozwiązaniu tego problemu pomogła mi  gra korespondencyjna. Moje pierwsze partie drogą pocztową rozpocząłem w 1964 roku. Zacząłem od krajowego turnieju klasyfikacyjnego na I kategorię. Jedną normę można było uzyskać wtedy tym sposobem. Potem zacząłem grać w europejskich turniejach.

Grę w turniejach korespondencyjnych traktowałem jako poletko doświadczalne w celu badania różnych wariantów i otwarć. Nie interesowały mnie konkretne wyniki, lecz korzyść teoretyczna z rozegranych partii. Analizy te potem wykorzystywałem w artykułach i książkach. Do dnia dzisiejszego sięgam po dawne notatki ze starymi analizami, które często można wykorzystać jeszcze w różnych komentarzach. Ale najważniejszą korzyścią uzyskaną z gry korespondencyjnej, to zdobycie dużej techniki analizy. To pomaga mi do dzisiaj w pisaniu książek, komentowaniu partii i opracowywaniu różnych artykułów teoretycznych.

Z tego względu zawsze propagowałem szachy drogą pocztową wśród moich podopiecznych jako doskonałą możliwość treningową. Dzisiaj są już inne możliwości techniczne. Turniejów metodą klasyczną, czyli poprzez pocztę prawie już się nie organizuje. Partie rozgrywa się metodą elektroniczną. Dzięki temu turnieje korespondencyjne obecnie można przeprowadzić w znacznie szybszym tempie. Można więc szybciej przebadać jakieś warianty czy otwarcia. Grę korespondencyjną polecam więc młodym szachistom, którzy uczęszczają do szkoły i w okresie nauki nie mają za bardzo dużo możliwości grania w normalnych turniejach!

Zwracam uwagę na jeszcze bardzo ważną kwestię wartości partii korespondencyjnych. Zawodnicy poświęcają na analizę swych pojedynków wiele godzin. Obecnie korzystają również z pomocy komputerów. Z tego względu te partie są bardzo cenne pod względem teoretycznym i dlatego warto z nich korzystać, nawet jeśli grane są przez nieznanych zawodników!

Informacja na stronie

Szachy korespondencyjne w Polsce
Międzynarodowa Federacja ICCF
Szachy korespondencyjne 1
Szachy korespondencyjne 2
Gra korespondencyjna