W wpisie opublikowałem swoje partie z turnieju korespondencyjnego o puchar „Słowa Powszechnego“, który był eliminacją do finału system skoszarowanym.
Finał odbył się w dniach 7-12 drudnia 1965 r. w Ojrzanowie niedaleko Warszawy w ośrodku wypoczynkowym pisma. Impreza była świetnie zorganizowana przez Mariana Filipka.
Tabelka turniejowa oraz materiały z mojego archiwum.
Jest to drugie i rozszerzone wydanie książki 1.e4 siegt! (1.e4 wygrywa!).
Celem jej jest pomoc zawodnikom, którzy chcą szybko wprowadzić do swego repertuaru debiutowego ruch 1.e4 oraz uniknąć stosowania głównych i tym samym obszernie rozpracownych wariantów!
1.e4 siegt!
2 wydanie rozszerzone
Jerzy Konikowski i Uwe Bekemann
Joachim Beyer Verlag 2020
286 stron
ISBN 978-3-95920-127-8
A historic win for Jan-Krzysztof Duda over @MagnusCarlsen, ending the World Champion's incredible 125-game unbeaten streak. #Altibox #NorwayChess pic.twitter.com/ODfSnmSMcn
— Altibox Norway Chess (@NorwayChess) October 10, 2020
As they say, all good streaks come to an end
— Magnus Carlsen (@MagnusCarlsen) January 21, 2015
Jan-Krzysztof Duda after ending Magnus Carlsen's 125-game unbeaten streak: "I'm very happy, obviously! I didn't expect to win this game at all"
"I almost blundered checkmate in 1 move!" https://t.co/JvNt54EQba #c24live #NorwayChess pic.twitter.com/P7S3j031gm— chess24.com (@chess24com) October 10, 2020
Po dzisiejszym wpisie EDITORA otrzymałem sporo emailów od Internautów, którzy od lat śledzą wydarzenia w polskim środowisku szachowym oraz artykuły na tym blogu.
Nagle znowu „odżyła” kwestia debiutów, o których istocie w grze praktycznej od dawna dyskutujemy tutaj. Napisałem po polsku najwięcej książek oraz artykułów w zakresie teorii otwarć. Jestem propagatorem tej fazy partii.
Mimo tego od wielu lat jestem atakowany i obrażany przez trenerów Młodzieżowej Akademii Szachowej, działaczy oraz nawet niektórych prezesów Polskiego Związku Szachowego!
Przypominam nagonkę na mnie przed laty, którą zainicjował na facebooku czołowy arcymistrz kraju tylko dlatego, że poradziłem mu poprawę repertuaru debiutowego. Moja ocena jego gry brzmiała:
„Sam talent nie wystarczy, konieczna jest intensywna praca samoszkoleniowa”.
Arcymistrz poczuł się mocno obrażony, że pozwoliłem sobie skrytykować stan jego wyszkolenia!
Po tym wstępie kontynuuję przypadek Jerzego Lewiego.
Pisałem już wielokrotnie w przeszłości w różnych publikacjach, że w Polsce na przestrzeni wielu lat było sporo uzdolnionych szachistów, którzy nie rozwinęli maksymalnie swych skrzydeł z powodu błędnego podejścia do treningu.
Jednym z nich był Jerzy Lewi – wielki talent!
Jurek z wielkim zaangażowaniem analizował pozycje z gry środkowej i końcowej. Debiuty były jego najsłabszą stroną. Jestem przekonany, że gdyby tej części partii poświęcił więcej czasu, to mógłby szybko osiągnąć poziom światowy. Tak jednak się nie stało. Jurkowi brakowało dobrego doradcy, który mógłby go przekonać do właściwej pracy nad szachami.
Sam gdy zaczynałem poważnie zajmować się grą turniejową, to panowało w naszym środowisku hasło:
Ucz się końcówek, a w debiucie dasz sobie radę!
Ta absurdalna teoria była hamulcem prawidłowego rozwoju twórczo-sportowego wielu utalentowanych juniorów w Polsce.
Po słabym występie Jurka w mistrzostwach juniorów okręgu na początku 1963 r. w Świeciu udało mi się wciągnąć go do wspólnego treningu. Mieszkaliśmy blisko siebie: ja na „Sielance”, on na „24 stycznia”. Nie było więc problemów z częstymi spotkaniami. Jurek znakomicie grał taktyczne pozycje i lubił analizować końcówki. Jego największą słabością były otwarcia.
Zaproponowałem mu współpracę. Miała ona polegać na tym, że ja mu pomogę rozwiązać problemy debiutowe, a on będzie ze mną analizować różne pozycje, w tym końcówki. Lewi przystał na moją propozycję.
cdn
Zaraz po przyjeździe do Bydgoszczy zacząłem wypytywać w klubie o możliwość gry w imprezach korespondencyjnych. Ktoś polecił mi turniej w znanej gazecie „Słowo Powszechne”.
Napisałem w tej sprawie do redakcji pisma i wkrótce otrzymałem wiadomość od redaktora kącika szachowego Mariana Filipka, który też organizował turnieje drogą pocztową. Była to dwuetapowa impreza. Najpierw odbywał się turniej korespondencyjny w kilku grupach i dwóch najlepszych kwalifikowało się do finału, który odbywał się systemem skoszarowanym.
Zapisałem się do IV turnieju. Znalazłem się w grupie I z udziałem 12 zawodników. Ostatecznie wygrałem 8 partii i 3 zremisowałem, co dało mi awans do finału. Swoje partie grałem w czasie 13 II-14 XI 1964 r. Pokonałem m.in. Bohdana Daniszkowicza, który zainteresował mnie grą w szachy drogą pocztową.
W trakcie turnieju stwierdziłem istotną korzyść gry tym sposobem, gdyż mogłem dużo eksperymentować w różnych wariantach oraz poprawić technikę analizy. Dlatego to mnie zmobilizowało do dalszej gry w tego typu imprezach.
Marian Filipek
Dwie ciekawe partie z tego turnieju:
//////////////////////////////////////
Dzisiaj otrzymałem wiadomość od mojego wydawnictwa, że obecnie w druku jest angielska wersja książki Eröffnungen Damengambit.
