Rafał Marszałek napisał:

Dzień dobry Jurku,

1. Garibaldka – gra karciana, znana (ponoć) w całej Europie znalazła swój drobiazgowy opis w Wikipedii. Natomiast gra w guziki jest, jak się zdaje, pochodną swobodnych reguł i  osobniczych talentów. Sam, jako antytalent manualny, nigdy jej nie próbowałem: za trudna.

2. Partia  Rezerwowego M. z Kuligowskim zapadła mi w pamięci nie tyle i nie tylko dla  jej sportowego ( przynajmniej dla mnie) znaczenia, ale dla malowniczych okoliczności.

Grana w ostatniej rundzie rozgrywanych „szwajcarem” XXXIV Mistrzostw Polski wynosiła zwycięzcę na poziom dzielonego 4 miejsca, a  przegrywającego spychała z pierwszej dziesiątki. Kuligowski ( w następnym roku, po Olimpiadze w Buenos Aires, już pół- arcymistrz ) grając białymi utrzymał inicjatywę debiutową i stopniowo ją powiększał. Partia została odłożona w nieskomplikowanej końcówce trzyfigurowej, w której czarne  zostały skazane chyba na wieczną pasywność. Widząc na horyzoncie majaczącą kostuchę długo obmyślałem posunięcie do koperty. Wybrałem podstawienie piona pod bicie (41…f7-f5) licząc na  nie tylko na efekt zaskoczenia, ale na zmianę struktury pionowej , a więc na oddech i walkę na nowym terytorium.

Przy szatni spotkał mnie  – bladego i sfrustrowanego – Jacek Żemantowski i przez grzeczność zapytał o pozycję . „Jest przegrana. Mogę się tylko pocieszać, że zapisałem najlepszy ruch” – odparłem. Nie mogłem przewidzieć, że za chwilę Żemantowski natknie się – co za traf ! – na Kuligowskiego i zada mu to samo pytanie. A potem, w  ostrym ataku szczerości, doda, że zdaniem Marszałka jego pozycja jest przegrana, ale  że przynajmniej zapisał najlepszy ruch…

W hotelu analiza partii z Jackiem Bednarskim. Jak  to zwykle  z nim:  analiza  choć twórcza,  to przerażliwie długa i  nieuchronnie chaotyczna. O trzeciej nad ranem pokój od Jackowych papierosów zaczął bieleć i dymić. Wywaliłem Jacka na chwilę na korytarz. A tam – co za traf ! – Kuligowski. Od razu się zgadało, że analizujemy odłożoną pozycję. Jacek, którego nawet największy wróg  nigdy nie oskarżył o małomówność, cóż dopiero o dyskrecję, natychmiast zwierzył się z dumą Kuligowskiemu, że „choć pozycja przegrana, to zapisany ruch  czarnych – palce lizać !”. Kuligowski, jakby zdziwiony, uciekł do pokoju, żeby rzecz ( już przecież raz sygnalizowaną  ) – ponownie  sprawdzić.

Rankiem, z oczyma jak króliki, wczołgaliśmy się  z Kuligowskim na salę turniejową.  Sędzia otwiera kopertę, wykonuje zapisany przeze mnie ruch, a Kuligowski…baranieje!  Myśli nad odpowiedzią całe dwadzieścia pięć minut ! I  pewno wspomina, że dwóch dobrych ludzi go już dawno ostrzegło,a tymczasem on prostej (?) repliki partnera nawet się nie domyślił. To wyrażnie podcina mu skrzydła  i  mimo dobrych pierwszych trzech posunięć bialych wykonanych  po wznowieniu, partia kończy się remisem.

Ale,  nawiasem mówiąc:  CZY I  GDZIE MOŻNA ZNALEŹĆ TĘ PARTIĘ ? Jej zapis mi się zgubił, wraz z innymi przy przeprowadzce. W  polskim internetowym zbiorze partii z Mistrzostw Polski jej nie ma. Może, jakimś cudem, byłaby osiągalna w ChessBase czy innym źródle. Nie potrafię jednak jej odszukać.  „Do mnie, dzieci wdowy!” ( Żeromski, „Popioły”) . Czyli: Bracia masoni, POMOCY !

Pozdrowienia

Rafał

P.S. Czy p.Sebastian jest przedstawicielem naszego pokolenia ?