lut
21
Witam.
Chciałem podzielić się z czytelnikami Pana blogu moją prezentacją wspaniałej końcówki, która pochodzi z partii Mikhail Tal – Ivan Radulov (1972).
Zawiera zarówno sam końcowy fragment przebiegu partii, jak i moją próbę dalszej analizy zaistniałej końcówki gońcowej.
Mistrza świata Michaiła Tala doskonale pamiętamy wszyscy jako genialnego taktyka, ale potrafił on w równie genialny sposób rozgrywać fazę gry końcowej.
Link do mojej prezentacji: Link
Link do partii Michaiła Tala: Link
Pozdrawiam,
Grzegorz Mazur
Stanisław Gawlikowski „Olimpiady Szachowe 1924 – 1974” (str. 441-442):
„Wśród końcówek palma pierwszeństwa należy się naszym zdaniem słynnemu finałowi partii:
Mikhail Tal (ZSRR) – Ivan Radulov (Bułgaria)
przerwanej po 42 posunięciu białych (…) W dogrywce eks-mistrz świata zademonstrował olbrzymią głębię i precyzję kolektywnych radzieckich analiz (…) i czarne poddały się [po: 73.K:b6 Gb4 1-0] , nie czekając już na drugie wznowienie, ze względu na 74. Kb5 Kg7 75. Kc4 Gc3 76. b4 G:b4 77. K:d4 Kf6 78. c4 itd. Arcydzieło! „
Apropos Tala. Gdzieś czytałem, że grał on takie bojowe szachy m.in dlatego, że łotewska odmiana szachów nie pozwalała się skoczkom cofać. Jest w tym jakiś skrawek prawdy?