Młodzieżowa Akademia Szachowa – szkoła z tradycjami
Agnieszka Fornal-Urban i Marek Matlak (MAT 8-2015)
„Na przestrzeni wielu lat działalności szkoły system szkolenia był nadzorowany, koordynowany i dofinansowywany ze środków publicznych. Przechodził wiele przeobrażeń i modyfikacji. Wdrażano nowe rozwiązania, które miały na celu uczynić go bardziej skutecznym. Zmiany dotyczyły nie tylko ram programowych, metodyki prowadzenia szkolenia, ale również doboru kadry trenerskiej, doboru kandydatów i selekcji zawodników. Ponadto uwzględniano trendy rozwoju sportu szachowego na świecie i dostosowywano sposób nauczania do odbiorcy w różnym wieku” …
///////////////////////////////////////////////
Akademia Młodzieżowa w Wiśle: 3-11 sierpnia 2000 (2)
Jak wspomniałem w ostatnim odcinku, każdy udział w sesjach kosztował mnie dwa tygodnie urlopu wypoczynkowego oraz jazda samochodem w jedną stronę około 1100 km na miejsce zgrupowania. Moje obowiązki w roli trenera traktowałem zawsze bardzo poważnie i z dużym zaangażowaniem. Od kierownika sesji oczekiwałem więc na godne warunku treningowe. Niestety Marek Matlak traktował swe obowiązki bez większego zaangażowania organizacyjnego.
Na poprzedniej sesji nie mogłem przeprowadzić ćwiczeń praktycznych, ponieważ nie było zegarów. Tym razem czekała mnie kolejna niespodzianka w wykonaniu czołowego szkoleniowca Polskiego Związku Szachowego. Przydzielono mi grupę najmłodszych i ulokowano w małej salce. Nie było oczywiście obiecanych zegarów. Zresztą nie było warunków do przeprowadzenia ćwiczeń praktycznych. Stoliki przylegały ściśle do siebie i na dwie osoby przypadał jeden komplet szachów.
Poprosiłem Marka Matlaka o większą salę. Tłumaczył się, że nie otrzymał do dyspozycji innych pomieszczeń. Była to nieprawda. Potem miałem okazję obejrzeć ośrodek, w którym mieszkaliśmy i było tam kilka wolnych sal, w których można było przeprowadzić bez problemu odpowiedni trening.
Ostatecznie zgodziłem się przeprowadzić zajęcia w tak niedogodnych warunkach. Mam duże doświadczenie z pracą z młodymi zawodnikami od 10 do 12 lat. Najlepiej prowadzi się trening w grupie 4-5 osobowej. Przy liczbie 8 osób powstaje już za duży chaos. Miałem nadzieję, że dam sobie jednak radę. Niestety okazało się to praktycznie niemożliwe. W czasie zajęć dochodziło często do rękoczynów. Wyrywano sobie figury z ręki i rozrzucano szachy. Najbardziej „aktywnego” młodzieńca wypraszałem za drzwi. Ale to nic nie dało. Młody człowiek kopał w drzwi i treningu nie można było również dalej prowadzić. Poprosiłem kierownika sesji o przydzielenie mi do pomocy jakiegoś trenera w celu podziału na dwie grupy.
Okazało się to jednak niemożliwe, ponieważ nie było rezerw kadrowych. Trenera zagranicznego arcymistrza Lankę musiało wspomagać aż dwóch naszych szkoleniowców: arcymistrz Schmidt jako tłumacz i Skalik musiał obsługiwać komputer. Lanka pokazywał na tablicy demonstracyjnej jakieś warianty i komentował je po rosyjsku. Schmidt tłumaczył to na język polski, natomiast Skalik wpisywał to wszystko do maszyny za pomocą programu Chessbase.
Szerzej opisałem ten przypadek w tekście „Gorzka Prawda” (Szachy – Chess, 75/76 2002).
Sala treningowa. Trzeba było się mocno ścieśnić w celu wykonania tego zdjęcia. Na zajęcia z młodzieżą to pomieszczenie się nie nadawało.
