W trakcie dyskusji o gambicie Gajewskiego zarzucono mi niechęć do polskich szachów, bo piszę o nich negatywnie. Uzasadnieniem tego była m.in. moja opinia, że Grzegorz Gajewski nie odkrył tego gambitu, lecz go tylko spopularyzował w arcymistrzowskiej praktyce turniejowej.

Swoją tezę podparłem partiami z praktyki graczy korespondencyjnych. Ale i tutaj znaleziono na mnie „haka”: twórczość słabych i nieznanych szachistów nie można brać na serio pod uwagę. Zaprotestowałem! To byłaby dyskryminacja szachistów z niższymi tytułami szachowymi.

Dla przypomnienia podaję kilka linków dotyczących tej kwestii:

Link 1
Link 2
Link 3
Link 4

Tymczasem ja zawsze podkreślałem zasługi polskich szachistów w tworzeniu nowoczesnej teorii debiutów, co świadczą o tym liczne moje publikacje.

Na mojej stronie przedstawiłem sylwetkę specjalisty gry korespondencyjnej z tytułem starszego mistrza międzynarodowego (takiego tytułu nie ma w grze normalnej) Władysława Króla odkrywcy kilku idei gambitowych. Już w 2001 roku publikowałem osiągnięcia naszego teoretyka w prasie polskiej i zagranicznej.

Władysław Krół

Forum szachowe 

Andrzej Niklas napisał: W książce „My Great Predecessors” Kasparow wspominał, że gdy planował w 1989 roku rozszerzenie repertuaru debiutowego o obronę królewsko-indyjską to jego mentor Michaił Botwinnik polecił, aby przestudiował partie Gligorica z książki „Igraju protiw figur”.

Rozstanie z tym debiutem opisał Kasparow w Informatorze 114 „Odrzuciłem obronę królewsko-indyjską w 1997 roku po zbyt wielu przykrych doświadczeniach z Kramnikiem.”

A jak grac KID? Lekcja mistrzów świata w youtube

Nazwę otwarciu nadał Savielly Tartakower (1887-1956). W czasie wielkiego turnieju w Nowym Jorku w 1924 roku organizatorzy zorganizowali wycieczkę do tamtejszego ogrodu zoologicznego. Jak sam przyznał Tartakower, przyglądał się wówczas … orangutanowi i to zainspirowało go do zastosowania w popołudniowej partii przeciwko Maroczemu ruchu 1.b4. Pojedynek zakończył się remisem.

Obecnie stosuje się także nazwę „Debiut Sokolskiego” od nazwiska radzieckiego mistrza Alekseja Sokolskiego (1908-1969), który wniósł duży wkład w rozwój tego otwarcia.

Na ten temat ukazała się w 2009 roku w wydawnictwie Russell Enterprises, Inc. Milford, CT USA, książka 1.b4 Theory & Practice of the Sokolsky Opening (Jerzy Konikowski & Marek Soszynski).

Wielki wkład w rozwój i popularyzację tego otwarcia wnosi pochodzący z Polski Marek Trokenheim, który na swojej stronie publikuje materiały i organizuje turnieje tematyczne.

W trakcie mojego pierwszego pobytu w Nowym Jorku w 1986 roku odwiedziłem oczywiście sławny ogród zoologiczny, w którym „konsultacja” z małpą natchnęła Tartakowera do zagrania w pierwszym ruchu pionkiem b.

Anatolij Karpow – dwunasty mistrz świata: Każda faza partii, otwarcie, gra środkowa i końcówka ma duże znaczenie. Jeżeli na początku gry, któraś ze stron uzyska przewagę materialną lub pozycyjną, to zniwelować ją w grze środkowej będzie bardzo trudno. W tej sytuacji do końcówki może w ogóle nie dojść. Bez poprawnej gry w debiucie, nie można więc myśleć o sukcesach w szachach.

Dlatego książki omawiające początkowe stadium partii, monografie debiutowe i encyklopedie cieszą się dużą popularnością wśród arcymistrzów, mistrzów i zawodników niższych kategorii. Teoria i praktyka debiutów stale się rozwija. Dlatego ambitni szachiści, przede wszystkim zawodowi gracze, uważnie obserwują i studiują debiuty.

Kto zaniedba studiowanie teorii debiutów, ten szybko pogubi się w gąszczu nowych wariantów i idei…

Otwarcia szachowe

Encyklopedia otwarć szachowych

Otwarcia A

Otwarcia B

Otwarcia C

Otwarcia D

Otwarcia E

Po posunięciach 1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sc3 Sf6 4.Gg5 Ge7 5.e5 Sfd7 francuski amator szachowy Chatard zastosował w towarzyskiej partii gambitowy ruch 6.h4!?

Celem tej ofiary pionka jest otwarcie dla ataku linii „h”. Ideę tę wykorzystał później w kilku partiach wiedeński mistrz Albin. Ale dopiero po słynnej partii Alechin-Fahrni, Mannheim 1914, atak uzyskał sławę i nazwę.

Widzimy, że w przeszłości nowe koncepcje amatorów znalazły uznanie i miejsce w teorii debiutów. Obecnie często nie akceptuje się odkrycia słabych szachistów. Proszę porównać dyskusję o gambicie Gajewskiego w temacie „Mateusz Bartel w nowej roli”.

Gambitem nazywamy otwarcie, w którym jedna ze stron poświęca materiał w celu uzyskania określonych korzyści np. ataku matowego na nieprzyjacielskiego króla, korzystnego wyprzedzenia przeciwnika w rozwoju sił, inicjatywy itd.

W przypadku, gdy przeciwnik odrzuca ofiarę i sam jest gotowy oddać jakiś materiał, nazywamy kontrgambitem.

Gambit w Wikipedii
Kontrgambit w Wikipedii