W marcowym numerze 2015 „Magazynu Szachista“ Andrzej Filipowicz w następujący sposób odniósł się do solvingu:
Podsumowałem wielkie osiągnięcia naszych speców od rozwiązywania zadań szachowych w 2014 r. Wspaniała czwórka Piotr Murdzia, Kacper Piorun, Aleksander Miśta i Piotr Górski okazała się bezkonkurencyjna zarówno w międzynarodowych MP, jak też w Championatach Europy i świata. Zdobyli złote medale drużynowe w ME i MOE oraz złote i srebrne medale w turniejach indywidualnych. Przyjrzałem się też tematyce zadań i stwierdziłem, że szachowi kompozytorzy coraz dalej odchodzą w zadaniach od normalnie grywanych szachowych pozycji. Nawet w studiach zaczynają dominować pozycje nie mające wiele wspólnego z pozycjami z gry, może poza motywami. Dlatego też coraz trudniej przychodzi specjalistom od solvingu uzyskiwanie sukcesów w grze bezpośredniej, bo z rozwiązywania zadań nic nie wynika. Uczestnicy rozgrywek znają z góry wynik pozycji i tylko szukają drogi do celu, a w grze bezpośredniej z reguły nie wiadomo do jakiego wyniku prowadzi wybrany wariant czy kontynuacja. W obecnej formie solving jest raczej szkodliwy dla wyczynowców.
Zastanawiałem się, jak zbliżyć rozwiązywanie zadań do gry bezpośredniej i traktować je jako formę treningu. Wydaje mi się, że wprowadzenie do zawodów w solvingu pozycji, w których mają posunięcie czarne lub białe, ale nie wiadomo, czy najlepsze posunięcia, odpowiednio punktowane, prowadzą do zwycięstwa, remisu, czy stwarzają szanse, np. na skuteczną obronę przegranej pozycji. Znalezienie takich zadań wśród milionów rozegranych partii nie stanowi problemu, natomiast wymagane jest ich sprawdzenie przy użyciu dobrych programów komputerowych.
/////////////////////////////
Propozycja Andrzeja Filipowicza, aby w konkursach wykorzystywać pozycje z praktyki turniejowej jest nierealna, ponieważ założeniem solvingu jest rozwiązywanie tylko kompozycji szachowych.
To że solving nie sprzyja rozwojowi utalentowanych szachistów, wystarczy przyjrzeć się bliżej karierze Kacpra Pioruna, którego porównywano kiedyś z czołowym szachistą świata Iwanczukiem. Także nie może rozwinąć w pełni swych skrzydeł w grze praktycznej utalentowany arcymistrz Aleksander Miśta, który w ostatnich latach zajął się czynnie rozwiązywaniem zadań. Natomiast duże postępy czyni w grze turniejowej Jacek Stopa, który porzucił solving.
Problematyka solvingu była już omawiana na blogu. Dla przypomnienia kilka linków:
