Kontynuacja odcinka 65

W dniach 1-13 sierpnia 1974 r. odbył sie już po raz ósmy w ośrodku campingowym „Goła Zośka” nad jeziorem Rospuda międzynarodowy festiwal szachowy z udziałem 53 zespołów.

Czołówka

1.Zeleznicar I (Jugosławia) 31
2.Hutnik Kraków (Nowa Huta) 26
3.Anilana I Łódź 25
4.Avia Świdnik 24.5
5.Start I Łódź 24.5
6.Pocztowiec Poznań 23.5
7.MOKFI Lublin 23.5
8.SG Lipsk (NRD) 23.5

Graliśmy w składzie: Konikowski, Gąsiorowski, Porębski i Maczek.

W ostatniej rundzie wylosowaliśmy drużynę Startu Łódź. Zaproponowaliśmy naszym przeciwnikom pokojowe zakończenie meczu. Ich kapitan Wiktor Matkowski nie zgodził się uzasadniając: „Mam stare porachunki z Konikowskim”.

Rewanż jednak się nie udał!

W grze kibicowała mi żona Sylwia!

Kontynuacja odcinka 64

Grażynę Szmacińską poznałem na mistrzostwach Polski juniorek w Wiśle w sierpniu 1970 roku. Byłem tam trenerem Hani Jagodzińskiej. Grażyna wywalczyła pierwsze miejsce. Drugą była Sylwia Grzegorzek, moja przyszła żona.

Grażynę spotykałem potem bardzo często na różnych imprezach. Częściej w latach 1978-1981, kiedy byłem trenerem kadry Polskiego Związku Szachowego. Była w drużynie, która na olimpiadzie szachowej na Malcie w 1980 roku – pod moim kierownictwem – zdobyła brązowy medal.

Na wycieczce w czasie zgrupowania kadry kobiet i juniorek w Zakopanem (15-30 czerwca 1979 roku). Od lewej strony: Szmacińska, Pinkas (trener), Konikowski (trener). Drugi rząd: H.Jagodzińska, Sosnowska, Brustman. Trzeci rząd: Maziarka, Grabczyńska i Czajka (kierownik zgrupowania).

////////////////////////////

W dniach 1-12 sierpnia 1975 roku odbył się XIV Międzynarodowy Festiwal w Augustowie z udziałem ponad 400 zawodników z Polski, Czechosłowacji, NRD, Jugosławii, Norwegii i Szwecji. Grając w drużynie „Hutnik Nowa Huta” na I szachownicy spotkałem się z mistrzynią Polski.

link

Kontynuacja odcinka 63

Często podkreślałem w różnych publikacjach, że gra korespondencyjna stanowiła dla mnie znakomite poletko doświadczalne. Dzięki niej udało mi się zbadać rzadkie warianty oraz systemy debiutowe, na które w normalnych warunkach turniejowych i przy tykajacym zegarze – nigdy nie mógłbym się zdecydować.

Oczywiście dość często te moje eksperymenty debiutowe ujemnie wpływały na wyniki sportowe. Szczególnie w czasach, gdy nie było jeszcze komputerów i zdarzały się pomyłki w samodzielnej analizie. W „erze maszyn” rzadko grałem w turniejach, ale za to częściej próbowałem różne idee w partiach treningowych.

Jednym z  moim partnerów był Jerzy Przybylski z Grudziądza, z którym znam się od 1964 r. Rozegraliśmy ze sobą wiele ciekawych partii, do których należy niżej przedstawiona.

Pamiątka z mistrzostw juniorów okręgu bydgoskiego (Świecie 1965). Stoją od lewej strony: Henryk Modrzejewski, Tomasz Kaźmierski, Kazimierz Grabowicz, Grzegorz Chrapkowski, Jerzy Przybylski, Edward Wiśniewski (sędzia) i Zenon Gronżalski. Siedzą od lewej: Janusz Gross, Jerzy Ryźlak, Włodzimierz Łozicki, Jerzy Konikowski, Andrzej Sobolewski i Ryszard Wolny (zdjęcie ze zbiorów Andrzeja Sobolewskieg).

Kontynuacja odcinka 62

Jako junior zainteresowałem się dość wcześnie pozycją, która może powstać w różnej kolejności posunięć, np.:

1.d4 Sf6 2.c4 g6 3.Sc3 Gg7 5.e4 d6 5.f4 0-0 6.Sf3 c5 7.d5 e6 8.Ge2 exd5

Teraz bicie 9.cxd5 zaliczane jest do obrony „Nowoczesny Benoni”, natomiast po 9.exd5 mamy do czynienia z obroną królewsko-indyjską.

Dla przypomnienia trzy tematyczne pojedynki:

Partia 1

Partia 2

Partia 3

Można też grać 9.e5!?, co przedstawiłem w partii.

Po osiedleniu się w  Niemczech omówiłem te systemy w kilku artykułach oraz następujących książkach:

Modern Benoni – Four Pawns Attack (USA 1987)

Modernes Benoni-richig gespielt (Niemcy 1989) razem z arcymistrzem Eckhardem Schmittdielem

The Fearsome Four Pawns Attack (USA 2005) razem z mistrzem angielskim polskiego pochodzenia Markiem Soszynskim

Oczywiście dalej stosowałem te otwarcia w partiach turniejowych. Poniższa była grana w mistrzostwach Dortmundu. Grałem dość ryzykownie, ale skutecznie. Przeciwnik w końcowej fazie nie bronił się optymalnie i zainkasowałem punkt.

Kontynuacja odcinka 61

Zaraz po przyjeździe do Bydgoszczy zacząłem wypytywać w klubie o możliwość gry w imprezach korespondencyjnych. Ktoś polecił mi turniej w znanej gazecie „Słowo Powszechne”.

Napisałem w tej sprawie do redakcji pisma i wkrótce otrzymałem wiadomość od redaktora kącika szachowego Mariana Filipka, który też organizował turnieje drogą pocztową. Była to dwuetapowa impreza. Najpierw odbywał się turniej korespondencyjny w kilku grupach i dwóch najlepszych kwalifikowało się do finału, który odbywał się systemem skoszarowanym.

Zapisałem się do IV turnieju. Znalazłem się w grupie I z udziałem 12 zawodników. Ostatecznie wygrałem 8 partii i 3 zremisowałem, co dało mi awans do finału. Swoje partie grałem w czasie 13 II-14 XI 1964 r. Pokonałem m.in. Bohdana Daniszkowicza, który zainteresował mnie grą w szachy drogą pocztową.

W trakcie turnieju stwierdziłem istotną korzyść gry tym sposobem, gdyż mogłem dużo eksperymentować w różnych wariantach oraz poprawić technikę analizy. Dlatego to mnie zmobilizowało do dalszej gry w tego typu imprezach.

Marian Filipek

Dwie ciekawe partie z tego turnieju:

//////////////////////////////////////

Kontynuacja odcinka 60

W trakcie Festiwalu Szachowego w Sajenkach koło Augustowa (23 lipca-3 sierpnia 1963 r.) pewnego razu zauważyłem pewną osobę, która w samotności analizowała partie. Tym „samotnikiem” okazał się Bohdan Daniszkowicz, który – jak się okazało – był w tym czasie czołowym zawodnikiem Polski w grze korespondencyjnej.

Zainteresowałem się tą formą gry w szachy. Swój pierwszy turniej korespondencyjny rozpocząłem w następnym roku.

Poniższa partia została rozegrana w meczu towarzyskim drogą pocztową z Ukrainą. Grałem na 14 szachownicy i odniosłem efektowne zwycięstwo. Obecnie takie partie są praktycznie niemożliwie, gdyż komputery szybko przewidzą wszelkie kombinacje.

Ostatnia kartka mojego partnera.

Kontynuacja odcinka 59

Stanisław Kornasiewicz jest nie tylko silnym mistrzem szachowym, lecz także uznanym szkoleniowcem. Jego podopieczną była m.in. Sylwia Grzegorzek (moja przyszła żona), która reprezentowała wówczas barwy GKS Katowice.

Przedstawiona partia była rozegrana w rozgrywkach I ligi we Wrocławiu, które odbyły się w dniach 17-25 września 1967. Byłem jeszcze juniorem, ale grałem na 3-4 szachownicy seniora i zdobyłem 5.5 punktów z 10 partii. Drużyna zajęła ostatecznie 9 miejsce.

Zdjęcie zostało wykonane w Estoril (Portugalia) w trakcie olimpiady głuchoniemych w 2010 roku. Byłem trenerem niemieckiej reprezentacji, natomiast Stanisław Kornasiewicz kierował polskim zespołem.

link