Od pewnego czasu Vishy Anand zaskakuje swoich fanów niezbyt ciekawą grą. Do niedawna mistrz świata był znany ze swojego efektownego stylu gry i swojej wszechstronności. Potrafił przeprowadzać bowiem piękne kombinacje, jak i rozgrywać znakomite partie o podłożu pozycyjnym.

Dlatego w mojej pracy trenerskiej stawiałem twórczość Ananda za wzór i polecałem jego partie do analizy w celu poznawania gry taktycznej i strategicznej. Dalej polecam zbiór jego najciekawszych pojedynków jako znakomity podręcznik do poznawania tajników szachów.

Rok temu wspólnie ze znanym publicystą szachowym z Berlina Dagobertem Kohlmeyerem wydaliśmy książkę „Von Schachgiganten lernen”, w której na pierwszym miejscu znalazły się oczywiście pojedynki Ananda. Jako ciekawostkę zamieszczam jego znakomitą zwycięską partię z naszym arcymistrzem Robertem Kempińskim.

Dlatego zastanawia nas taki spadek formy mistrza świata. Jakie są tego przyczyny?

Na tym blogu toczy się od pewnego czasu dyskusja na ten temat.  Większość Internautów jest zdania, że Anand jest już znużony szachami i nie ma motywacji do gry. Krzysztof Kledzik m.in. napisał: „Bo skoro Anand nie jest już młody i taki lotny jak dawniej, to może mu odpowiada nudna, schematyczna gra, która opłaca się pod względem ekonomii turniejowej czy meczowej. Tzn. Anand nie ma już ani takiej woli walki ani siły psychicznej i fizycznej aby grać efektowne i nowatorskie szachy, ale pochłaniające sporo wysiłku. Myślę więc że woli przyjąć wariant gry nudnej, „bezpłciowej”, dzięki której przy mniejszym wysiłku utrzyma tytuł mistrza świata i w miarę przyzwoite miejsce na liście rankingowej.”

Na znanym portalu informacyjnym przeczytałem ciekawy artykuł o „zakręceniu kurka” drużynie piłki nożnej Warta Poznań: Link.

Trudno się dziwić Izabeli Łukomskiej-Pyżalskiej, że nie chce wciąż inwestować pieniędzy w drużynę nie rokującą większych nadziei. Być może piłkarze przyzwyczaili się do tego, że bez względu na to jak słabo będą grali, to i tak „nic się nie stało”

Link 1 

Link 2

i nadal będą pobierać wysokie honoraria i korzystać z innych oferowanych im dobrodziejstw. Chyba jednak przeliczyli się. Pani Izabela daje pieniądze, ale wymaga konkretnych rezultatów z górnej półki. Nie ma ich – nie ma pieniędzy. Dla fanów piłki nożnej przyzwyczajonych do gloryfikowania naszych kiepskich drużyn, takie podejście może wydawać się niezrozumiałe (patrz komentarz internauty podpisującego się awacss), ale trudno nie zgodzić się że dając pieniądze komuś-na coś, należy oczekiwać pozytywnych rezultatów na miarę zainwestowanych środków. Może sponsorzy naszych szachistów powinni lepiej przyglądnąć się ich wynikom, i naciskać na grę obiecujących zawodników na renomowanych turniejach?

Krzysztof Kledzik

Wolność słowa w Polsce (Wikipedia)

Wolność słowa w Polsce po raz pierwszy potwierdzona została przez Kazimierza Wielkiego w 1347 roku w tzw. statutach wiślickich. Brak wolności słowa charakteryzuje systemy totalitarne i autorytarne. Represje związane z wolnością słowa nie są tylko domeną wyżej wymienionych systemów, są spotykane także w krajach uważanych za przestrzegające zasad demokracji. Zazwyczaj związane jest to z presją kogoś na wyższym stanowisku, czy też osoby mającej wpływy w środowiskach decyzyjnych (np. polityk, redaktor encyklopedii, dziennika, itd.). Zazwyczaj odbywa się to poprzez blokowanie treści (informacji), które są niewygodne, niepotwierdzające poglądów osoby represjonującej.

W rzeczywistości wolność słowa rzadko jest w pełni nieograniczona, np. w Polsce Kodeks karny zabrania publicznego znieważania Prezydenta RP oraz innych konstytucyjnych organów RP, przestępstwem może być też pomówienie i zniesławienie. Ponadto przestępstwem jest zaprzeczanie publicznie i wbrew faktom zbrodniom nazistowskim, komunistycznym oraz innym zbrodniom przeciw pokojowi, ludzkości oraz zbrodniom wojennym, czyli tak zwany negacjonizm. Przestępstwem jest też obraza uczuć religijnych.

//////////////////////////////

Zapraszam na moją stronę do lektury interesującego artykułu Krzysztofa Kledzika o wolności wypowiedzi.

Onet-wiadomości:  Trzy członkinie Pussy Riot skazane na kary po dwa lata łagru.

22-letnia Nadieżda Tołokonnikowa, 24-letnia Maria Alochina i 29-letnia Jekatierina Samucewicz były wśród pięciu performerek z Pussy Riot, które 21 lutego w moskiewskim Soborze Chrystusa Zbawiciela, najważniejszej świątyni prawosławnej Rosji, wykonały utwór „Bogurodzico, przegoń Putina”. W marcu zostały aresztowane.

W ich zamyśle był to protest przeciwko powrotowi Władimira Putina na Kreml i poparciu, jakiego w kampanii wyborczej udzielił mu zwierzchnik rosyjskiej Cerkwi prawosławnej, patriarcha Cyryl. Swój występ określiły jako „modlitwę punkową”.

Wśród zwolenników Pussy Riot byli przywódcy protestów przeciwko powrotowi Putina na Kreml – adwokat, bojownik z korupcją i bloger Aleksiej Nawalny, koordynator radykalnego Frontu Lewicy Siergiej Udalcow, pisarz Dmitrij Bykow i dziennikarz Leonid Parfionow. Kilka osób – m.in. Udalcow – zostało zatrzymanych. Wśród zatrzymanych jest też szef Zjednoczonego Frontu Obywatelskiego (OGF) i były szachowy mistrz świata  Garri Kasparow.

Garri Kasparow w polskiej Wikipedii

ChessBase News (wersja angielska)

Süddeutsche.de
Zeit.online
SchweizerFernseher
TagesAnzeiger

Poniższy tekst Krzysztofa Kledzika jest komentarzem do wpisu „Mamy wspaniałą młodzież 3”.

////////////////////

Czasy się zmieniają, i wiele rzeczy trzeba dostosować do tych zmian. To nie dotyczy tylko szkolenia szachowego, ale i szeroko pojętej nauki, zarówno na poziomie szkół podstawowych, jak i średnich oraz wyższych. W ostatnich kilku latach nastąpiło wiele zmian na tym polu, zatem czas aby i w szkoleniu szachowym nadeszły w końcu jakieś zmiany. To co było dobre 20-30 lat temu, dzisiaj trzeba zmienić tak, aby dostosować się do rzeczywistości. Uporczywe tkwienie w szkoleniowych realiach ubiegłego półwiecza skutkuje wyatutowaniem polskich szachistów z czołówki światowej.

Tak jak jestem kibicem Karpowa (czy raczej dawnego Karpowa, bo obecnie właściwie już nie gra), tak uważam że jest on politykiem-dyplomatą szachowym, i podobnie jak zauważył Jerzy Konikowski, jego wypowiedzi są dyplomatyczne, kurtuazyjne. Przecież po wojnie mieliśmy kilka znanych nazwisk, które chyba bardziej kandydowały do porównania z Rubinsteinem niż am Macieja. Przypomniało mi się   zdanie (nie pamiętam gdzie je przeczytałem), iż Karpow utrzymuje przyjaźń z tymi ludźmi, którzy są mu potrzebni. Nawet jeżeli am Macieja nie był mu specjalnie potrzebny, to ze względu na dyplomację, Karpow pogłaskał zarówno jego jak i Akademię Szachową. A potęgą światową to raczej byliśmy kiedyś, obecnie nie.

Światowa czołówka oddala się od nas szybko, zarówno jeżeli chodzi o miejsce na liście, jak i o bezwzględną wartość ELO. Zresztą ta nie jest do końca wiarygodnym odzwierciedleniem tego, co dany zawodnik ma do zaoferowania. Niestety przykładem może być tu nasz obecny lider krajowego rankingu, którego punktacja jest sztucznie zwiększana punkt po punkcie. Totalne zaprzestanie poważnej gry plus słabe występy krajowe. Tacy szachiści nie dostają zaproszeń na renomowane turnieje.

Robię sobie ciągle nadzieję na progres Mateusza Bartla, widząc go w przyszłości na różnych znakomitych turniejach. Jeżeli jego ranking zrówna się z tym posiadanym przez Wojtaszka, to i tak Bartel będzie w znacznie lepszej sytuacji, bo punkty będą wynikać z normalnej gry. Co więcej, myślę że obecnie Wojtaszek nie jest w stanie podjąć rywalizacji z silnymi szachistami. Rankingi nie grają, a brak gry praktycznej cofa zawodnika w umiejętnościach turniejowych. Byłbym w stanie założyć się, że wiedzy szachowej uzyskanej w trakcie pracy z Anandem nie da się wprost przełożyć na ewentualne turniejowe sukcesy Wojtaszka. Zresztą, sytuacja am Gajewskiego jest poparciem tej tezy.

Co do kultury wypowiedzi i tych elit, to tak jak powiedział Balcerek w filmie pt. Alternatywy 4, że „wszystko parszywieje”, dlatego nie utożsamiałbym wprost szachistów z elitą intelektualną. Z góry przepraszam tych wszystkich szachistów którzy są taka elitą. Sprawa wygląda podobnie na polskich uczelniach wyższych. Osoby pracujące tam powinny należeć do elity intelektualnej. Niestety, bardzo duża liczba tych osób jest pozbawiona elementarnej kultury, a o elitarności w ogóle nie wspomnę. Z przykładami chamstwa wśród pracowników uczelni wyższych spotykam się bardzo często. Sprawa nie jest powszechnie znana, gdyż stanowi temat tabu.

Krzysztof Kledzik

Krzysztof Kledzik przesłał mi link do skeczu, który jest niczym innym, jak tylko antytezą propagowania szachów. Niestety można spotkać się jeszcze z ironią różnych dyletantów, którzy próbują utrwalać obraz szachisty jako dziwaka.

Oceną tego przedstawienia zajął się na swojej stronie 17 października 2010 roku Krzysztof Jopek w polemicznym tekście „Szachista okiem reszty społeczeństwa. O ignorancji i kulturowej przepaści”.

Zapraszamy do lektury i dyskusji!

W TVN24 został opublikowany pouczający artykuł:

Wykryła błąd sędziów i oddała puchar koleżance
NIEZWYKŁY GEST FAIR PLAY 12-LETNIEJ PŁYWACZKI

To były jej pierwsze większe zawody i od razu okazała się ich gwiazdą, choć wcale nie wygrała. 12-letnia Aleksandra Kogut z Krakowa zwróciła uwagę sędziów na błąd, jaki popełnili w liczeniu, przyznając jej miejsce na podium regionalnego turnieju pływackiego. Z pucharu więc zrezygnowała, ale w zamian dostała o Polskiego Komitetu Olimpijskiego dyplom Fair Play za „czyn sportowy”.

Ciąg dalszy tekstu w TVN24.

/////////////////////////////

Znanych jest wiele podobnych przypadków z innych dyscyplin sportowych. A jak jest to w królewskiej grze? Różnie. Jestem związany z szachami przeszło 50 lat. Dużo widziałem i przeżyłem. O „kombinacjach” szachistów można by napisać naprawdę wiele. Może kiedyś zajmę się obszerniej tym problemem.

Na razie zastanówmy się, jak to powinno wyglądać idealnie w praktyce. Jedno jest pewne, że szachistów – uprawiających sport o wartościach wielce intelektualnych – powinien cechować wysoki poziom etyczno – moralny. Trudno jest sobie wyobrazić mistrza szachowego nie przestrzegającego podstawowych idei fair-play, które wyrażają się przede wszystkim sposobem bycia, szacunkiem i uznaniem dla partnera w grze niezależnie od tego, czy został zwycięzcą czy pokonanym, skromnością w przypadku zwycięstwa i zachowaniem spokoju w momencie porażki. Szachista powinien być świadomy tego, że jego partner tylko w grze jest przeciwnikiem. Natomiast po skończonym pojedynku powinna panować koleżeńska atmosfera.

Istotnym momentem jest rozpoczęcie partii, kiedy to zawodnicy witają się uściskiem ręki. Podobnie po jej zakończenie partnerzy podają sobie rękę, dziękuję za grę i ewentualnie przystępują do wspólnej analizy zakończonej dopiero partii.

Niestety praktycznie nie do uniknięcia jest tak zwana taktyka turniejowa, która nie ma nic wspólnego z zasadami fair-play. Powszechnie jest to stosowane w imprezach szachowych na wszystkich szczeblach na całym świecie, w myśl której nie we wszystkich partiach walczy się o zwycięstwo, a można niektóre zremisować bez gry. Taka taktyka głosi: „Umówiony remis bez walki w wyjątkowych sytuacjach (np. z kolegą) i tylko gra na wygraną ze słabszym przeciwnikiem.

Są szachiści, który próbują w różny sposób – nawet sprzeczny z podstawowymi zasadami etyki sportowej – poprawić swoje rezultaty turniejowe. Załączone odnośniki przedstawiają ten aktulny obecnie w naszej dyscyplinie problem:

Oszustwo na Memoriale Gniota
Kontrola oszustw?
ChessBase News
Francuska Federacja Szachowa oskarża
Uczciwość gry w internecie
Arcymistrzowie oszukują
Parada oszustów
Gra Geriego
Oszustwa na Kurniku
O Rybce
Arcymistrzowskie „kombinacje”
Szachy-online
Z historii szachów: „Tajemnica Turka”