W najnowszym piśmie „Rochade Europa” 7-2020 ukazała się recenzja książki „Schnellkurs der Schacheröffnungen”.
„Rochade Europa” jest najpopularniejszym miesięcznikiem szachowym w Niemczech i na swoich łamach reklamuje tylko najbardziej wartościowe pozycje w rodzimym języku.
Mam zaszczyt poinformować sympatyków królewskiej gry, że obecnie w przygotowaniu do druku jest książka Mistrzowie Polski w Szachach – część 1 (1926 – 1978) wydawnictwa Caissa.
Książka ze względów technicznych została podzielona na dwie części. Dzięki lekturze tej publikacji, Czytelnik będzie miał możliwość zapoznać się z biografiami wszystkich czterdziestu jeden zwycięzców indywidualnych mistrzostw Polski mężczyzn w szachach. A należy pamiętać, że turniej finałowy o którym mowa, to był i jest najważniejszą imprezą w naszym kraju, mający na celu wyłonienie najlepszych szachistów w Polsce. W oparciu o wyniki (w głównej mierze) tego turnieju Polski Związek Szachowy wyłania kadrę narodową, a z niej – olimpijską.
Pierwszy turniej o mistrzostwo Polski mężczyzn rozegrany został w roku 1926 w Warszawie. W okresie międzywojennym rozegrano cztery finały mężczyzn. Po II wojnie światowej turnieje o mistrzostwo kraju odbywały się (z nielicznymi wyjątkami) corocznie. W przeważającej większości rozgrywane były systemem kołowym (turnieje męskie najczęściej z udziałem 14-16 zawodników), system szwajcarski zastosowano w dziewięciu finałach mężczyzn (1975, 1976, 1977, 1979, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014). Jeden raz w 1937 roku turniej finałowy rozegrano w obsadzie międzynarodowej. W 1958 roku nie odbył się finałowy turniej mężczyzn.
Biografie mistrzów Polski są napisane chronologicznie według daty zdobycia najcenniejszego przez nich tytułu w kraju. Dzięki temu układowi można jednocześnie śledzić historię wyżej wspomnianych turniejów finałowych. Każda postać i jej twórczość w praktyce jest przedstawiona, także przez pryzmat granej przez nią partii. Ponadto biografie są zaopatrzone w wyszukane fotografie bohaterów. Czytelnik dzięki tej książce zapozna się również z błyskotliwymi kombinacjami mistrzów Polski.
Misay Bandido napisał:
Hello the author of the book Sabotaging the Sicilian, French and Caro Kann? Coz I got it and just arrived yesterday.
I’ll surprise my opponents next time with this book, I’m certain that I’ll learn a lot from your book thanks.
Jacek Gajewski, Jan Przewoźnik
Książka „Szachy w ujęciu historycznym i psychologicznym” jest spojrzeniem na królewską grę z perspektywy historyka i psychologa. Współautorzy niezależnie od siebie przez lata pisali o szachach, kierowani wewnętrznym imperatywem, że szachom warto poświęcać czas i wysiłki, że szachy warto badać, że o szachach trzeba pisać. Z tego wieloletniego pisania i publikacji w różnych czasopismach, książkach, oraz na stronach w Internecie zebrali tak obszerny materiał, że podjęli decyzję o jego udostępnieniu Czytelnikom w jednej zwartej monografii.
Publikacja jest przeznaczona i najprawdopodobniej będzie pomocna dla przedstawicieli różnych grup odbiorców. I tak: naukowcy otrzymują możliwość znalezienia tu inspiracji do dalszych, pogłębionych lub rozszerzonych badań; psychologowie sportu, instruktorzy i trenerzy będą mieli liczne okazje do rozbudowania warsztatu szkoleniowego z korzyścią dla swoich klientów i uczniów; natomiast liczne grono szachistów może wzmocnić efekty treningowe w oparciu o zbadanie nowych obszarów, metod i koncepcji.
W części pierwszej przedstawione są artykuły z punktu widzenia historyka, metodyka, nauczyciela i rekordzisty świata w szachach. W części drugiej przedstawione są artykuły z punktu widzenia mistrza międzynarodowego i jednocześnie doświadczonego psychologa szachów.
Autorzy zdają sobie sprawę, że publikacja trafia na rynek w okresie wzrostu zainteresowania szachami jako źródła pożytecznej intelektualnej rozrywki, ale także udokumentowanego narzędzia wspierającego edukację młodych ludzi. Postrzegają swoją pracę jako wkład w budowę stale rozszerzającego się programu „Edukacji przez szachy w szkole”.
Mając na uwadze powyższe korzyści, autorzy pragną serdecznie podziękować osobom i instytucjom, które zgodziły się na udostępnienie ich twórczości w tym zbiorze. Wymieniają ich z wielką wdzięcznością bezpośrednio przed publikowanymi rozdziałami tej książki. Drodzy Wydawcy – swoją otwartością potwierdzacie słuszność naszej ulubionej dewizy, promowanej przez graczy korespondencyjnych: „Amici sumus!”.
Jacek Gajewski, Jan Przewoźnik – Katowice – Gorzów Wlkp., 2020
| Oprawa | Twarda |
| Format | 170×240 |
| Rok wydania | 2020 |
| Liczba stron | 381 |
| ISBN | 978-83-935934-6-0 , 978-83-940688-1-3 |
| Autor | Jacek Gajewski, Jan Przewoźnik |
| Język | polski |
| Wydawnictwo | Self publishing |
Książki można nabywać:
Jacek Gajewski: jacekgajewski1974@wp.pl tel.: 606 341 691.
////////////////////////////////////
Pisałem już wielokrotnie na blogu, że naszym największym problemem w czasach PRL-u był brak literatury fachowej w rodzimym języku. Byliśmy praktycznie zmuszeni do studiowania przede wszystkim książek po rosyjsku.
Miesięcznik „Szachy” pod redakcją Władysława Litmanowicza był pismem popularyzującym naszą dyscyplinę. Nie było w nim jednak artykułów z teorii szachów, a tego właśnie brakowało zawodnikom z ambicjami sportowymi.
Te niedostatki były uzupełniane w małych publikacjach, które były wydawane najczęściej przez Okręgowe Związki Szachowe.
Komisja Szachowej Gry Korespondencyjnej przy Polskim Związku Szachowym w swoich biuletynach informacyjnych zamieszczała również materiały analityczne. Przez jakiś czas ukazywał się „Komunikat KSzGK PZSzach”, w którym publikowano komentowane partie, artykuły teoretyczne, kombinacje, końcówki itd.
Stanisław Kania (Warszawa 1978)
Redaktorem był wielki entuzjasta szachów Stanisław Kania. Ja prowadziłem część szachową, komentowałem partie, opracowywałem artykuły z teorii otwarć itd. Udało mi się wciągnąć do współpracy nawet byłych mistrzów Polski Jerzego Kostro i Krzysztofa Pytla.
Niedawno pewien Internauta napisał do mnie: Pan propaguje literaturę szachową po polsku i mobilizuje szachistów do pisania fachowych książek, tymczasem sam jest obiektem ataków z różnych stron …
Załączam dowód z facebooka arcymistrza… Nie jest to motywacją do pisania książek w Polsce …
/////////////////////////
Tomasz Radochoński Pan Konikowski ma chyba najgorsze książki o szachach. Czasopism szachowych nie kupuje od lat, bo są drogie krótkie i słabe. Dlatego wole sobie kupić obiad za te cenę i analizować mecz Karpov-Kasparov albo partie Alekhina i więcej z tego wyniosę. A po zakupie Mata czy Szachisty czuje niedosyt…i nawet nie chodzi o cenę ale zawartość i ilość bo ja mogę zapłacić ale czegoś tu mi brakuje…zgadzam się z Panem Mateuszem i rozumiem jego żal. Ale taki Pan Konikowski ma w sobie za dużo dumy by przeprosić. A jedna jego książka to chyba dla ludzi chorych psychicznie jest bo nikt normalny by jej do koca nie przeczytał…pozdrawiam
/////////////////////////
Oczywiście pamiętam ten wpis. Z takimi komentarzami trzeba się liczyć, o czym już kilkakrotnie pisałem na blogu, np. wpis.
Nazwisko autora nic mnie nie mówi. Natomiast niespodzianką było wtedy dla mnie, że „palec” podniósł prezes znanego okręgowego związku szachowego.
Wpis został dokonany trzy lata temu na facebooku w trakcie „dyskusji” zainicjowanej przez obrażonego arcymistrza, któremu kiedyś poleciłem studiowanie debiutów, gdyż sam talent nie jest wystarczający do osiągania sukcesów w silnych turniejach.
O tym była już mowa na blogu. Może do tego wydarzenia jeszcze wrócę!
Jestem doświadczonym trenerem i od wielu lat zwracam uwagę na to, że debiut to podstawa współczesnych szachów i bez fachowej literatury nie byłoby dynamicznego rozkwitu tego stadium gry. Monografie debiutowe przyśpieszają rozwój teorii otwarć, ułatwiają szachistom poznanie początkowej fazy gry i to w szybkim oraz szerokim zakresie. Dlatego książki debiutowe cieszą się dużym zainteresowaniem wśród szachistów (szachistek) praktycznie wszystkich klas na całym świecie.
Największym problemem jest uboga literatura w kwestii otwarć szachowych po polsku. W piśmie Szachy/Chess (5-6/77/78 2002) jeden z czołowych krajowych trenerów m.in. napisał: „Ja osobiście, w pracy i w konsultacjach z juniorami, zwracam większą uwagę na idee, myśli, najważniejsze ścieżki, nastawienie do partii, nie zalewając ich wariantami…”.
Moja reakcja: „Zgadzam się, że w pracy z młodzieżą trzeba zwracać uwagę na idee, myśli itd. Ale to nie zawsze wystarczy, aby zrozumieć jakieś otwarcie. Zawodnik lub zawodniczka reprezentujący już pewną klasę potrzebują także konkretnych wariantów. Bo coż da znajomość planów, kiedy nie będzie wiadomo jak je wprowadzić w życie. Uczenie się teorii debiutów polega więc nie tylko na poznaniu planów strategiczno-taktycznych, ale także na ich realizacji w praktyce. Czyli konieczne jest jednak poznanie lawiny wariantów i komputerowych ocen!”.
Niedostateczna znajomość debiutów przez nasze kadry jest problemem znanym od wielu lat. Na to zwrócił także uwagę:
Wiceprezes Włodzimierz Schmidt podkreślił, że słabe przygotowanie debiutowe jest problemem zarówno czołówki kobiet, jak i mężczyzn i zadeklarował gotowość nadzorowania pracy konsultanta debiutowego kadry kobiet i mężczyzn (Protokół z zebrania zarządu Warszawa, biuro PZSzach, Al. Jerozolimskie 49, 27 października 2012 r. godz. 10.00-18.00).
Niestety Włodek zbyt późno zauważył to negatywne zjawisko i praktycznie nie uczynił nic w tym kierunku. Ja tymczasem od dawna jestem aktywny w tej kwestii. Zamieszczam tematyczne artykuły, książki i piszę o tym w różnych publikacjach.
W okresie czerwiec 1998-wrzesień 1999 ukazywał się „Kwartalnik Teoretyczny” poświęcony teorii debiutów jako dodatek do miesięcznika „Panorama Szachowa”.
Zostałem redaktorem naczelnym i moim ambitnym planem była publikacja ciekawych i polemicznych artykułów o otwarciach szachowych. Chciałem w ten sposób zwrócić uwagę na istotę szkolenia początkowej fazy gry.
A to jest przecież największą słabością czołówki krajowej. Dlatego jesteśmy często świadkami bolesnych porażek naszych asów, które już w debiucie wpadają w problemy bez wyjścia. Szczególnie to widać w konfrontacji z czołówka europejską i światową.
Kwartalnik miał pozytywne recenzje. W każdym numerze o objętności około 50 stron publikowaliśmy interesujące teksty i analizy. Mimo tego było zbyt małe zainteresowanie czytelników i ukazało się w sumie tylko pięć numerów.
W najnowszym piśmie „Rochade Europa” 6-2020 ukazała się recenzja książki „1.d4 siegt!”.
„Rochade Europa” jest najpopularniejszym miesięcznikiem szachowym w Niemczech i na swoich łamach reklamuje tylko najbardziej wartościowe pozycje w rodzimym języku.
Ukazał się nowy numer (38 stron-format A4) najstarszego pisma szachowego w Polsce z licznymi artykułami, sprawozdaniami z ważnych imprez, fotografiami itd.
Mój wkład w tym numerze:
1.Partia Jan Nepomniajszczyj – Wang Hao, Turniej kandydatów, Jekaterinburg 2020
2.Teoria: obrona dwóch skoczków (C57 – kontynuacja 6.Sxf7)
Wielokrotnie podkreślałem na blogu oraz w różnych publikacjach, że monografie debiutowe są bardzo przydatne w treningu, gdyż przyśpieszają proces poznawania określonych systemów i wariantów. Dzięki temu szachiści zyskują na czasie w opracowywaniu swych repertuarów debiutowych.
Takie książki są obecnie bardzo popularne i dlatego jest wiele wydawnictw na całym świecie zajmujących się ich publikacją. Najczęściej ukazują się podręczniki w formie papierowej. Natomiast firma ChessBase z Hamburga wyspecjalizowała się w literaturze szachowej w formie elektronicznej (CD).
Niedawno ukazała się kolejna edycja znanej encyklopedii debiutowej: Opening encyclopedia 2020 (teksty są w dwóch językach), która zawiera 6880 artykułów z teorii otwarć, przeszło 38.00 wzorcowych partii z uwagami ich autorów, 40 przykładowych filmów itd.
Encyklopedię można zamówić także tutaj.
W tym zbiorze jest także wiele moich opracowań z teorii debiutów oraz komentowanych partii.
Poniższy przykład ilustruje sposób przedstawiania przez autorów poszczególnych otwarć i wariantów.
Wydawnictwo Joachim Beyer Verlag, mimo „Koronawirus”, jest dalej aktywne w swej działalności.
Niedawno ukazało się VII wydanie mojej książki „Schnellkurs der Schacheröffnungen” z wstępem byłego mistrza świata Anatolija Karpowa.
