Jerzy Jeszke (zdjęcie z internetu), aktor o międzynarodowej renomie, to także szachista amator (m.in. grywał w szachy z Romanem Polańskim). Jako polski aktor teatralny odniósł bezprecedensowy sukces sceniczny; największy w historii polskiego teatru poza granicami naszego kraju.
„W partii szachowej, w otwarciu budujemy bardzo solidne fundamenty, z dobrych materiałów. Podobnie na mojej wczesnej drodze kariery…
Więcej o Jerzym Jeszke na mojej stronie: link.
Dodatkowe informacje
Daniel Sadzikowski (Mat 4-2016, strona 7): ”… Ja natomiast od czasów juniorskich bardzo interesowałem się przygotowaniem debiutowym i studiowałem różne książki debiutowe. Sprawiało mi to wiele satysfakcji”.
Bardzo dobrze! Ale czy młody zawodnik prawidłowo pracował nad tą fazą partii? Wiem od kilku osób, że są trenerzy w Polsce, którzy pokazują warianty debiutowe do pewnej pozycji i każą uczyć się ich na pamięć. Nie omawiają momentów przejściowych do gry środkowej i dlatego młodzież często ma kłopoty ze znalezieniem właściwego planu gry. Sam zauważyłem ten problem na sesji MASZ w Zakopanem w 1999 roku i wspomniałem o tym także w „Magazynie Szachista” (październik 2003).
Oglądałem kilkanaście partii Daniela Sadzikowskiego i miałem wrażenie, że ma czasami podobne problemy.
Przypominam co pisałem w piśmie Szachy/Chess – 75/76 – 2002. Na początku tekstu jest błąd. Chodzi o KOMUNIKAT SZKOLENIOWY Nr 1-79 pt. „Jak pracować nad teorią szachową?”.
Tę kwestię poruszam także w mojej książce „Szachy dla przyszłych mistrzów” (np. link).
Zdjęcie wykonała Maria Moldenhauer
Ewa Bogucka (Katowice)
(Fotografia ze zbiorów Eugeniusza Iwanowa)
Treść numeru: Oprócz licznych wiadomości z imprez krajowych i międzynarodowych, turniejowych partii, artykułów oraz świetnego felietonu Pawła Zarzecznego (odcinek 2), jest komentowana przeze mnie partia numeru Navara – Inarkiev (Gjakova 2016) oraz artykuł z teorii partii francuskiej (1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sc3 h6!?).
Chwila – Na JUBILEUSZ 90-LECIA PZSZACH
Chwilę, już „10”- letniego ”Związku” zastałem,
Kiedy na ten świat przybywałem?
W owym czasie, z Niego nie – skorzystałem!
Dopiero, nieco, sześć lat później!
Pierwsze nauki gry – pobierałem.
Było to, poza domem urodzenia.
Przypadało, na okres II wojny światowej
Wówczas, część rodziny – postradałem!
Do tej zabawy i działania, były;
Z plasteliny – klocki ulepione?
Chociaż, one karkołomnie – wyglądały?
Jakiś czas – prawdziwe – zastępowały!
Dobrze, że dla zapomnienia o troskach;
Dnia codziennego, znalazłem w „Siostrach”
Z domu SFMM w odległym Klemensowie?
Tylko, kilkoro z nas o tym, to już opowie!
Józef Rybak
15.05.2016 r. 29279/131/`16
Robert Kempiński po niedokładnie rozegranej fazie debiutowej wcześnie wpadł w tarapaty i ostatecznie szybko przegrał swój pojedynek z Saricem. Partia rozegrana została w ramach Drużynowych Mistrzostwach Grecji w Achaea.
Przyczyny porażki czołowego arcymistrza Polski wskazał Henryk Buczinski w swym obszernym komentarzu, który został opublikowany w najnowszej Panoramie Szachowej (6-2016).
W dniach 21-29 sierpnia w Abu Dhabi odbył się XXIII turniej rozegrany systemem szwajcarskim na dystansie 9 rund z udziałem reprezentantów Polski GM Kamila Draguna i IM Daniela Sadzikowskiego.
Kamil Dragun zajął ostatecznie 7 miejsce z 6.5 punktami, natomiast Daniel Sadzikowski został sklasyfikowany na 38 pozycji z 5 punktami.
W dniach 22-26 sierpnia w brytyjskiej Akademii Obrony w Shrivenham odbyły się XXVII Mistrzostwa NATO, które zakończyły się sukcesem Polskiej Armii.
W konkurencji drużynowej zdobyliśmy złoto, natomiast w indywidualnej brąz.
Dokładne wyniki na stronie mistrzostw: link
Paweł Dudziński w wywiadzie z Danielem Sadzikowskim (Mat 4-2016): „Ale to w sumie ciężka praca, a dla niektórych monotonna…”.
Oczywiście chodzi tutaj o debiuty. We wstępie mojej książki „Szachy dla przyszłych mistrzów” piszę: „Nie ma żadnych wątpliwości, że praca analityczna z debiutami jest twórcza i pomaga rozwinąć wiele pozytywnych cech i umiejętności, takich jak wytrwałość w szukaniu nieznanych dróg czy zdolności analityczne. Inspiruje też do nieustannego poznawania nowych pozycji w grze środkowej, które są ściśle związane z wieloma otwarciami. Ponadto często zmusza nawet do analizy końcówek, co oznacza, że daje okazję do zajmowania się także problemami pozostałych faz partii…”.
Pracę z otwarciami nie można więc określać, że jest jednostajna. Wręcz przeciwnie jest bardzo interesująca, gdyż ma charakter badawczy. Zawodnik (trener) szuka w pewnych pozycjach nowe ruchy (idee), po czym określa nieznane do tej pory plany gry. To jak taka praca może być nudna?
Tymczasem często czyta się w różnych materiałach, że nasza młodzież wykonuje serię ruchów, które zna na pamięć i potem nie wie, co grać dalej?
O tych problemach pisałem już około 15 lat temu w miesięczniku „Magazyn Szachista”, czy w tekście „Gorzka prawda” (Szachy-Chess/2002). Wiem z różnych źródeł, że opisane wtedy przypadki szkoleniowe z debiutami spotyka się dalej w pracy z młodzieżą.
Tą problematyką zająłem się też w/w książce.
