Wszyscy z dużym napięciem czekaliśmy na końcowe pojedynki Radosława Wojtaszka w Memoriale Gaszimowa. Jeszcze ewentualna wygrana w ostatniej rundzie z Mamedowem gwarantowała naszemu arcymistrzowi wysoką pozycję.

Niestety Wojtaszek rozczarował nas całkowicie bezbarwną grą i porażka zepchnęła go na 5 miejsce.

Załączam interesujące oceny Internautów dotyczące stylu gry najlepszego polskiego szachisty:

A mnie się wydaje że nie o żadne warianty tu chodzi, po prostu Radek nie ma instynktu szachowego zabójcy, agresji i chęci podjęcia ryzyka. Trochę bojaźliwie woli utrzymać „wróbla w garści” niźli zaryzykować grę o wszystko, być może to kwestia spokojnego charakteru, nie każdy potrafi być killerem. Niestety takie pokojowe usposobienie w kazdym sporcie rzutuje na wyniki.

Krzysztof Kledzik
29 kwietnia 2014 o godz. 10:39

Tomasz71, to jest dobra charakterystyka usposobienia i postawy Radka.

Marcin
29 kwietnia 2014 o godz. 15:33

Jako junior Wojtaszek grywał ostrzej i potrafił wygrywać np takie piękne partie. Nie wiem co się stało, że teraz grywa takie „suchary”.

Krzysztof Kledzik
29 kwietnia 2014 o godz. 15:42

Może miał na to wpływ charakter pracy u Ananda. Zamiast ostrej gry, nastawienie się na grę zachowawczą, takie „zamurowanie się”, ustawienie pasywnej twierdzy w celu utrzymania szachowego status quo. Kiedyś już pisałem o tym, że gdyby Radek pracował dla pretendentów, to by wyrobił w sobie nawyk nastawienia się na ostre, agresynwne szachy. Natomiast Anandowi nie zależało na ostrej grze lecz zachowawczej, więc Radek przyzwyczaił się też do takiego zachowawczego „suwania drewna”.

   [Event "Shamkir"]   [Date "2014"]   [White "Białe: Mamedow, Rauf"]   [Black "Czarne: Wojtaszek, Radosław"]   [Result "1-0"]   [ECO "B31"]   [PlyCount "107"]   [SourceDate "2014"]   1. e4 c5 2. c3 Nf6 3. e5 Nd5 4. Nf3 e6 5. Bc4 d6 6. d4 cxd4 7. cxd4 Be7 8. O-O   O-O 9. Re1 Nc6 10. exd6 Qxd6 11. Nc3 b6 12. Bb3 Nxc3 13. bxc3 Bb7 14. Bc2 Qd5   15. Be4 Qh5 16. Bf4 Rfd8 17. Qd2 Na5 18. Bxb7 Nxb7 19. Ne5 Rac8 20. g4 Qh4 21.   Bg3 Qh3 22. Qe2 Nd6 23. d5 Re8 24. dxe6 fxe6 25. Rad1 Bf8 26. Rd3 Nf7 27. Nxf7   Kxf7 28. Rd7+ Kg8 29. Qf3 Kh8 30. Rxa7 Qh6 31. Be5 Rcd8 32. Kg2 Qg6 33. Re4 Kg8   34. Rf4 Re7 35. Bc7 Rc8 36. Bd6 Ree8 37. Be5 Re7 38. Bd6 e5 39. Bxe7 exf4 40.   Bxf8 Rxf8 41. Ra8 Qd6 42. c4 g5 43. Rxf8+ Kxf8 44. Qd5 Qe7 45. a4 h6 46. Qc6   Kg7 47. h3 Qb4 48. Qd7+ Kg6 49. Qc6+ Kg7 50. Qd7+ Kg6 51. Qc7 Qb1 52. Qc6+ Kg7   53. Qd7+ Kg8 54. Qf5 1-0   

Powracam jeszcze do dyskusji w odcinku 38 i wypowiedzi Piotra Kaima:

Krótko pisząc, arcymistrz nie namawia nikogo do lekceważenia debiutów. Skrytykował jedynie teorię, wedle której szachista powinien studiować debiuty PRZY JEDNOCZESNYM lekceważeniu końcówek. Jestem żywym dowodem na to, że ta teoria jest chybiona, bo jako junior studiowałem prawie wyłącznie debiuty i dlatego nigdy na serio nie przekroczyłem poziomu 2300.

Widziałem też u Pana wpisy sugerujące, że arcymistrz Krasenkow – przez rekomendowanie Podręcznika końcówek – wprowadza „dezorientację”. Jak dobrze wiemy sam Pan napisał niejedną książkę o końcówkach, więc – idąc tym tropem – dołożył się Pan do tej „dezorientacji” bardzo solidnie. Sam rekomendowałem pewnemu juniorowi książkę „Sprawdź się w końcówkach pionowych”. Uważam, że po jej przestudiowaniu junior ten będzie lepszym szachistą.

/////////////////////////////////

Na temat Michała Krasenkowa napisano już wiele. Ostatnio „Amator” w temacie „Frustracje internetowe” przypomniał ocenę trenera kadry Polskiego Związku Szachowego dotyczącą słabszych szachistów w naszym kraju, których nazwał kiedyś po prostu „motłochem”. Nie ulega wątpliwości, że arcymistrz Krasenkow – z powodu przeróżnych dyskusyjnych wypowiedzi – jest postacią mocno kontrowersyjną!

Natomiast jestem pod wrażeniem znajomości przez Piotra Kaima mojej książki „Sprawdź się w końcówkach pionkowych”. Jestem autorem jeszcze jednej pracy o końcówkach pionkowych: „Szybki kurs końcówek” (część 1).

Mimo tego znany polski publicysta i kolega redaktora „MAT-a” napisał na swojej stronie internetowej w 2008 roku w artykule o Zygmuncie Szulce m.in. tak: „Króle i piony” przez dziesięciolecia był lekturą obowiązkową dla wszystkich graczy poważnie traktujących występy turniejowe. Dość powiedzieć, że poza niewielką broszurą Romualda Grąbczewskiego z końca lat 1980-tych „Króle i piony” do dziś nie mają żadnej konkurencji wśród książek wydanych po polsku.

Byłem oczywiście zaskoczony takim stwierdzeniem. Nie ma żadnych wątliwości, że książka Szulcego jest znakomita dla zawodników z wyższymi kwalifikacjami i trenerów, choć za trudna dla mało doświadczonych sympatyków królewskiej gry. Dlatego przygotowałem lżejsze rzeczy: „Szybki kurs końcówek” oraz książkę do ćwiczeń „Sprawdź się w końcówkach pionkowych”. Książki te ukazały się w wydawnictwie „Penelopa”, którego autor powyższego spostrzeżenia jest również współpracownikiem.

Poprosiłem więc wydawcę Jerzego Morasia o wyjaśnienie tego przypadku z kolegą po fachu. Zrobił to: „Zapomniał”. No cóż, jesteśmy tylko ludźmi. To może się każdemu zdarzyć. Gorzej byłoby, gdyby stwierdził, że mnie nie zna. A to już mnie kiedyś spotkało. Dla przypomnienia: link.

Igor Janik

Były trener polskiej młodzieży Wiktor Kisłow wrócił do Rosji:  Źródło

W dniach 23-28 kwietnia odbyły się w Chanty-Mansyjsku mistrzostwa świata kobiet w szachach szybkich oraz grze błyskawicznej.

Niestety nie startowały nasze szachistki. Widocznie Polski Związek Szachowy nie mógł zapewnić – ze względów finansowych – startu naszym zawodniczkom. Bezpłatny pobyt i podróż miały tylko szachistki powyżej 2500 na dowolnej liście rankingowej 1 stycznia 2014 r. Nasze zawodniczki musiałyby więc za wszystko same płacić.

Nagrody były wysokie I -12.000 USD …  X -1.000, a XVIII ostatnia 500 USD.

Sędzią głównym mistrzostw był Andrzej Filipowicz.

Szachy szybkie

1. K.Lahno (Ukraina) 10.5
2. A.Kosteniuk (Rosja) 10.5
3. O.Girja (Rosja) 10.0

Niemka Elisabeth Paehtz była 17-ta z 7.5 pkt.

Dokładne wyniki

Gra błyskawiczna

1. A.Muzyczuk (Słowenia) 23.0
2. N.Dzanidze (Gruzja) 20.5
3. T.Kozincewa (Rosja) 20.0

Naa 6 miejscu uplasowała się Niemka Elisabeth Paehtz z 18.9 pkt.

Dokładne wyniki

Strona turnieju

ChessBase News 1

„Chamstwu w życiu, należy się przeciwstawiać siłom, i godnościom osobistom” – nauka Majstra przekazana Uczniowi w niezapomnianym kabarecie w wykonaniu J. Kobuszewskiego, W. Gołasa i W. Michnikowskiego (dostępnym w serwisie YouTube).

Tym zabawnym cytatem chciałbym skwitować co najmniej dziwne opinie krążące w pewnych kręgach szachowych, które sugerują jakoby osoby skupione wokół blogu Jerzego Konikowskiego, okazywały złą wolę i uprzedzenia. To oczywiście nie jest cały spis rzekomych przestępstw (czy jedynie wykroczeń?) popełnionych w mowie i piśmie przed nas. Pozostałe pominę milczeniem, a zainteresowanych czytelników odsyłam do tzw. „obywatelskich” wpisów (oraz soczystych komentarzy) na innym, znanym blogu.

Nie chcę ich kolejny raz komentować, wyjaśniać ani prostować (robiłem już to wielokrotnie na tym blogu), bo widzę że ich autor od dawna nie rozumie, bądź nie chce zrozumieć pewnych oczywistych spraw związanych z funkcjonowaniem polskiego środowiska szachowego, chyba nie dostrzega realiów pozycji naszych szachistów na tle zawodników światowych, oraz nie przyjmuje do wiadomości problemu szachów juniorskich.

Nasze dzieci są kształcone przez MASz, ale ta nauka nie jest przyszłościowa, gdyż w perspektywie nie ma większego celu niż po prostu nauczenie gry w szachy i przygotowanie juniorów do gry w jakiś lokalnych turniejach. Ale czy tylko do tego powołano Młodzieżową Akademię Szachową? Czy jej zadaniem nie powinno być kształcenie juniorów pod kątem przyszłego zawodowstwa i wyłonienia z nich następnych pokoleń kadry narodowej? Takie cele powinny sobie stawiać wszystkie związki sportowe, szczególnie te pobierające pieniądze z budżetu państwa, czyli z naszych kieszeni.

Oczywiście jest jeszcze „druga strona medalu” szachowego. Do typowego (zwykłego, codziennego, itp.) nauczania szachów przygotowujących do rywalizacji w jakiś lokalnych, pomniejszych turniejach, czy po prostu do nauki gry traktowanej jako hobby lub miłe spędzenie wolnego czasu, do tego są stworzone prywatne szkoły szachowe. W ich przypadku odbywa się już bezpośrednie ustalenie pomiędzy właścicielem takiej szkoły a rodzicami juniorów, czemu ma służyć ta nauka. Ale tak funkcjonują prywatne szkoły szachowe, podobnie jak prywatne szkoły tańca, gry w tenisa, nurkowania czy skoków spadochronowych. One mają inne cele, a nie przygotowanie młodych juniorów do stania się zawodowymi sportowcami czy wejścia do kadry narodowej. Oczywiście także w przypadku szkół prywatnych, trenerzy czy nauczyciele powinni dbać o jakość kształcenia i o dobre wyszkolenie podopiecznych.

Krzysztof Kledzik

Spotkanie aktywu problemistów Polski w Legionowie u Stefana Parzucha (30.06.2007)

Od lewej: Jan Rusinek (Nowe Miasto k.Płońska), Stefan Parzuch (Legionowo k.Warszawy), Eugeniusz Iwanow (Częstochowa), Waldemar Tura (Adamów k.Łukowa) oraz Andrzej Jasik (Ostrołęka).

Fotografia pochodzi ze zbiorów Eugeniusza Iwanowa.

Mistrz międzynarodowy Sam Sevian

8 lat temu zmarł Wolfgang Unzicker, czołowy szachista świata w 50-70.

Ciekawa partia (Tal)